Sinds de 20ste van januari 2001 zijn we bij elkaar geweest tot ongeveer april 2007 (6.5 jaar). Wij hebben een fantastische tijd gehad met ups en downs. De afgelopen jaren hebben we het echter laten versloffen. Dit kwam naar mijn inziens vooral mijn kant. Ik investeerde niet meer en liet niet meer zien dat ik echt van haar hield terwijl ik altijd heb gedacht tot de dag van vandaag dat het de liefde van mijn leven is. Zij heeft echter een hele moeilijke jeugd gehad. Haar vader heeft namelijk een aantal jaren bij hun thuis gewoond terwijl die zwaar dementerende was. Pas na een aantal jaren is haar vader opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Dit heeft bij haar en haar zussen diepe wonden achtergelaten. Haar vader overleed in 2005 na een aantal jaren van opvang in dit psychiatrisch ziekenhuis. Haar moeder heeft de afgelopen 5 jaar echter een andere man leren kennen (aangezien haar relatie met haar echtgenoot niet meer mogelijk was). Van deze man is mijn "ex" ontzettend veel gaan houden. Het was de vader die ze nooit gekend had. Alsof het niet erg genoeg was kregen we begin 2007 te horen dat deze man ongeneeslijk ziek was (kanker/tumor). In deze periode was ik er regelmatig en ging ik veel met mijn ex om. We zagen elkaar weliswaar minder maar de liefde was er van beide kanten. Nog even sterk als voor april 2007. Ik heb voor mijn gevoel dus altijd het idee gehad dat het aan was. In de tijd dat deze man regelmatig in het ziekenhuis werd opgenomen is de relatie tussen mijn ex en de zoons en dochter van André zeer hecht geworden. Ze zijn een soort van familie geworden. In deze tijd ging ik nog steeds goed met mijn ex om tot 3 september 2007. Dit was voor mij een zwarte dag. Ik kreeg namelijk te horen dat ze met één van de zoons had gezoend. Mijn wereld stortte in. ze zei dat het helemaal niet zo bedoeld was. Maar ze zaten allebei in een moeilijke periode. Na zeer veel gepieker en boosheid heb ik het haar kunnen vergeven. Er brak echter een periode van onzekerheid aan. Iets wat ik niet kende. Maar dit was nog te overzien. Na het overlijden van deze man (half oktober) ben ik een beetje verstoten uit de kring waar ik mij voorheen altijd in verkeerde. Ik werd niet opgenomen in het overlijdensbericht (op zich niet zo raar want ik kwam daarvoor de laatste tijd niet vaak meer over de vloer). Ik sprak een week later op donderdag met mijn ex af bij mij thuis. Alles was koek en ei, zo leek het althans. Ik vroeg aan haar of wij nog een toekomst samen hadden (kinderen,trouwen etc.). Ze zei ja. Dat wilde ze graag. 2 dagen later op die zaterdag (1 november 07) kwam ze bij mij op de stoep en zei ze dat ze alleen wilde zijn met haar verdriet en dat ze mij geen relatie meer kon bieden. Op dat moment (dit schrijf ik met tranen in mijn ogen) stortte mijn wereld op een manier in zoals ik het niet eerder heb ervaren. Het voelde alsof iets werd weggehaald bij me wat ik zo graag wilde blijven houden. Ik was machteloos. Het voelde zo intens pijnlijk. Een pijn die ik niet kan verwoorden. Alles waar ik in geloofde stierf op dat moment. Een periode van intense pijn, achterdocht, onzekerheid, jaloezie, verdriet,verslagenheid brak aan. Er ging geen dag voor bij dat ik niet huilde. Ik voelde me de afgelopen tijd behoorlijk doorgedraaid. Ik ging aan mezelf twijfelen….wat als ik nou wel wat vaker over de vloer was geweest in die periode voor dat die man overleed….wat als ik nou meer geïnvesteerd had…wat als…. wat als…..wat als…… Het spookte elke dag door mijn hoofd heen. Ik was ook erg achterdochtig en jaloers. Ik ging zelfs af en toe met kleine redenen naar huis toe om een glimp van haar op te kunnen vangen. Ik kan wel erkennen dat er een soort van obsessie aan het ontstaan was. Later kwam ik in één van haar hyves berichtjes tegen dat ze met die ene zoon (waar ze mee gezoend had) ging tennissen. Ik helemaal jaloers mijn ex opbellen van hoe het nou zat. Ze zei gewoon dat het gewoon vriendschappelijk was. Ok ok het was te accepteren hoe moeilijk ik het ook vond dat ze dit soort dingen niet met mij meer deed. Half december wilde ik een aantal foto’s brengen langs haar huis toen ik zag dat de auto van die zoon van die man er stond….zo laat nog?! Dus ik de volgende ochtend weer langs haar huis alvorens bij mijn tante te gaan studeren die er vlakbij woont. En ja hoor de auto stond nog precies op dezelfde plek. Dus ik stuurde haar een sms of ze me wilde terugbellen. Ik ontving pas later een berichtje dat ze het sms’je had ontvangen en sjeesde in 1 keer naar huis toe. Ze nam echter niet op toen ik arriveerde. Ik dus weer terug naar huis van mijn tante. Eenmaal aangekomen belde ze me terug op zo een afstandelijke manier van wat moet je nou?! Ik wilde alleen met haar praten en toen zei ze kom over een kwartier maar. Eénmaal aangekomen zag ik dat de auto wegwas. Ze was zeer afstandelijk dus ik kon wel raden wat er gebeurd was. De schade bleef echter beperkt .Ze hadden alleen gezoend en geslapen. Alsof het verdomme niet erg genoeg was. Het werd een beetje de gewoonte dat mijn wereld instortte. Mijn hart voelde als een ruïne . Wat een pijn. Ergens kan ik ook wel de oorzaken geven dat ik zo achter haar aan bleef hobbelen. Met school had ik op dat moment weinig omdat ik alleen nog een aantal vakken moest herkansen. Werken deed ik bijna alleen in het weekend of avond. Met voetbal was ik geblesseerd. Dus qua afleiding had ik weinig. Ik kon wel goed met mijn ouders,tante en een paar goede vrienden praten over mijn verdriet. Ik weet anders niet wat ik met mezelf had aangemoeten. Terugkomend op mijn ex…..ik was gesloopt,energieloos. Ik voelde me verraden door diegene waar ik altijd in geloofd had. Zij was altijd mijn steun en toeverlaat geweest. Zij is de liefde in mijn leven. Een leven zonder haar is het meest frustrerende. Elke dag blijven deze gedachten steken in mijn hoofd. Ik kan ze ook niet kwijtraken op de één of andere manier. Ik zou het graag willen maar het lukt niet.
Ook hierna..stom stom stom bleef ik contact met haar houden. We hebben een week later afgesproken om wat te gaan drinken. Zij gaf me tijdens deze afspraak het gevoel dat het goed zat. We hebben ook gezoend toen. Het voelde fijn en vertrouwd, precies waar ik naar verlangde. Zij maakte echter duidelijk dat ze van me houdt maar dat ze me geen relatie kan bieden omdat ze haar verdriet een plekje wil geven. Ok ok dat is te begrijpen maar dat verwerkingsproces doe je toch met diegene waar je van houd?! Zij vind echter dat ze dit alleen moet doen omdat ze zichzelf anders voorbijloopt. Ik hoopte daarna vaker met haar te kunnen afspreken…ik werd echter pijnlijk teleurgesteld. De periode van wanhoop bleef. Iedereen adviseert mij om haar los te laten. Maar hoe kun je nou de persoon waar je zoveel van houdt laten gaan. Het is niet geen standaard situatie waarbij je na 7 jaar gedumpt wordt voor een ander. Dan doet het pijn maar dan is het gewoon accepteren en verder gaan hoe moeilijk ook. Ik heb echter te maken met een situatie waar mijn ex in 2 jaar tijd 2 vaders is verloren. Waarbij ze zegt dat ze van me houdt (op de manier zoals het hoort, dus niet broer zus liefde)….maarrrrrrr nu even niet want ze wilt het een plek geven. Aan de ene kant geef ik mezelf kracht met de gedachte dat geduld een schone zaak is. Aan de andere kant maak ik mezelf misschien wel kapot met valse hoop. We hebben maandag de 7e van januari 08 met elkaar gegeten. Het voelde fantastisch. Het voelde alsof ik haar weer terug had. We hebben daarna bij mij thuis een film gekeken en met elkaar gevreeën. Ze vond het fijn maar had er spijt van dat het zo snel ging. Begrijpelijk. Maar ja ik verlangde al 4 maanden lang om een paar momenten met haar samen te zijn dus het was voor mij meer een wens die uitkwam. Ik heb de afgelopen week een zeer ongeduldig en wanhopig gevoel gehad om weer bij haar te zijn. Ivm haar drukke stage (32 uur per week) kon ze maandag (gisteren) pas weer. Ze heeft gisteren op vandaag bij mij geslapen. We hebben met elkaar gevreeën en voelde fijn. Zij vond het echter weer te snel gaan. Wederom begrijpelijk. Ik kan echter niet goed met haar over mijn gevoelens praten. Elke keer als ik wat vraag krijg ik te horen; niet weer hééééé?! Ze gaat al mijn vragen uit de weg en geeft mij geen duidelijkheid. Gewoon duidelijkheid….is dat dan teveel gevraagd. Ik snap haar verdriet wel…..maar ik besta toch ook…ik heb toch ook intense pijn. Het voelt goed op het moment dat ze bij me is maar zodra ze weg is blijf ik met een gevoel van onzekerheid en onduidelijkheid achter over datgene wat ze wil met ons. Is dat teveel gevraagd dan aan de persoon waar je van houdt?! Ik wil dolgraag mijn leven met haar delen, kinderen met haar krijgen alles maar dan ook alles. Maar ik denk dat ik op deze manier mijzelf de afgrond in werp. Ik hoop dat het goed komt maar voel me desondanks toch zo alleen terwijl ze vandaag nog bij me is geweest. Dat komt hoogstwaarschijnlijk door haar onduidelijkheid. Iedereen zegt dat ik haar moet loslaten en dat ik verder moet en dat als we voor mekaar bestemd zijn we wel weer bij elkaar terechtkomen. Hier kan ik echter mijn rust niet in vinden. Het idee dat ik verder moet zonder haar …..dat wil ik helemaal niet….ik hou van haar…zij is mijn liefde………waarom kan ze gewoon niet terug in mijn armen springen. IK WEET HET GEWOON NIET MEER. IK VOEL ME REDDELOOS. Daarnaast is 20 januari onze 7 jarig jubileum geweest. Ik wilde graag een verassing organiseren…ze heeft echter geen respons gegeven…..pijnlijk teleurstellend. Ze belde me wel op deze avond maar zei dat ze me een hele poos niet wilde zien. Ze vond dat ze zichzelf voorbij zou lopen met haar verdriet door contact met mij te blijven houden. Ik ging die ochtend erop bij haar langs alvorens ze ging werken om afscheid te nemen. Van het 1 kwam het ander en ze had er spijt van erna, hoewel ze het fijn vond. Daarnaast ben ik een paar dagen later jarig geweest en heeft ze in een mail, in een voice mail en op een kaartje gezegd dat ze van me houdt. De volgende dag ging ze echter weer met die zoon tenissen en heeft hij bij haar thuis geslapen. Zij zegt echter dat ze alleen na het tenissen tot 3.00 foto's van die vader hebben zitten bekijken en dat ze apart van elkaar hebben geslapen. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan en heb dat ook laten merken. Zij vond dat ik belachelijk reageerde en zegt echter dat ze niks voor hem voelt of voor wie dan ook en dat ze alleen wil zijn. Nu heb ik haar een aantal keer geprobeerd te bellen en te smsen maar ze reageert niet hoewel ze gisteren belde en ontzettend afstandelijk reageerde en dat ze gewoon een poos niet met mij wil spreken. Kortom weer geen duidelijkheid. Terwijl ik zo mijn best heb gedaan de laatste tijd door ook romantisch te doen etc etc. Daarnaast doet ze ook van alles met haar vriendinnen (dit gun ik haar ook, absoluut!!) zoals feestjes etc etc etc op haar tennis etc etc. Maar waarom dan niet met mij meer dat soort dingen?! Ik krijg van haar in ieder geval geen duidelijkheid en weet ook niet meer hoe ik dit moet aanpakken?!?

Conclusie: Ik hou van haar. Ze zegt dat ze ook van mij houd.Zij wil echter alleen zijn om verdriet te verwerken. Ik kan het geduld niet opbrengen om niet bij haar te zijn. Kortom wat moet ik in godsnaam. Waarom moet het allemaal zo moeilijk. Ik weet het niet meer.

MVG