Ik ben Dave, een jongen van 20 jaar en misschien wel niet zo'n heel veel levens ervaring, maar ik heb 2 jaar een relatie gehad met wat ik dacht en nog steeds denk het meisje van m 'n dromen.

Ik heb sinds het begin van de relatie haar proberen te helpen om haarzelf er helemaal boven op te helpen.
Ze had ernstige problemen met zelf pijn doen, snijden en stress, dit kwam door de scheiding van haar ouders en dat ze vroeger was misbruikt en daarboven op stierf haar opa ook nog eens die tijd.

Ik heb haar aan der handje meegenomen van de bodem van de put, terug naar boven. Totdat ze eindelijk klaar was met therapie. Ik ben zelfs elke zomer in dat jaar met haar op vakantie geweest, waarbij ik allebei de keren alles voor haar heb betaald. Ook feestjes betaalde ik vaak voor haar en behandelde haar als een prinsesje. Ze begon zich steeds beter te voelen en haar problemen te vergeten en uit haar herinneringen te laten vervagen.
Aan de andere kant begon ik mezelf steeds meer te verwaarlozen, omdat zij alles was waarmee ik bezig was in m'n hoofd.

Sinds een tijdje geleden ging het niet zo goed omdat ik naar haar mening niet open genoeg naar haar was... maar ik ben nou eenmaal een beetje een gesloten iemand, daar kan ik niets aan doen. Af en toe prop ik dingen op en plotseling komt alles er in een keer uit.
Ze vond ook dat ik de laatste tijd niet zo goed meer naar haar luisterde, ik heb haar uitgelegd dat ik ook met een aantal dingen zat die ik van me af wilde hebben, maar blijkbaar vond ze der eigen problemen belangrijker.

Nu heeft ze me weken aan het lijntje gehouden of ze wel verder met me wilde... ik heb die weken geprobeerd geen enkel contact met haar op te nemen, omdat ik als tips kreeg dit niet te doen omdat anders de situatie alleen maar zou verslechteren.
Die weken waren een ware hel... slapeloosheid, zenuwachtigheid, enorm veel afgevallen en slechte gezondheid, ben het huis niet uitgeweest.

Uiteindelijk zei ze tegen me dat ze geen gevoelens meer voor me had. Mijn wereld brak in tweeen.
Ik dacht dat het niet erger meer kon, tot dat ik nog eens de onverwachte genadeslag kreeg...
Ik kwam er namelijk viavia achter dat ze al die tijd als verliefd was op m'n beste vriend.

Toen dacht ik echt ff dat ik dood wilde, gelukkig had ik een andere beste vriend (waar ik er nu nog maar 1 van heb) en die heeft voor mij zo ongeveer 30 verkeersregels overtreden om zo snel mogelijk bij me te zijn om mij tegen te houden mijzelf wat aan te doen.
Natuurlijk weet ik ook wel dat jezelf pijn doen niet de oplossing is voor dit probleem, maar zoals de meeste van jullie wel weten is dit wat je op dat moment denkt.

Nu zijn we terug op het huidige moment... ik denk niet dat ik nog veel vertrouwen in mensen zal hebben op deze manier, ik trap er helaas elke keer weer in. Ik heb een grote faal angst gekregen en dat is iets wat ik beter niet kan gebruiken als ik binnekort moet afrijden en een andere baan moet gaan zoeken.

Ik vraag niet veel van me vriendin, alleen maar af en toe wat aandacht, wat knuffelen, zoenen, me verhaal kwijt kunnen, samen een filmpje kijken, of uit eten, dat is al meer dan genoeg.
Maar nu ben ik zo kapot gemaakt, dat ik eigenlijk niets meer durf te ondernemen.

Ik hoop dat mensen die dit lezen van mij aannemen dat niet alles is wat het lijkt, mensen kunnen een masker op hebben en jou hele wereld laten verdwijnen achter een gordijn, als plotseling het doek valt, ben jij degene met de meeste pijn heeft... dus probeer goed met elkaar te praten over alles wat je dwars zit, als er 1 ding is wat ik geleerd heb is dat het wel, gaat dat niet, dan loopt je relatie binnen de kortste keren op de klippen.

Ik heb me op deze site aangemeld, gewoon omdat ik een plekje wou waar ik dit kwijt kan, en mensen dit lezen die me echt goed begrijpen... mensen die in het verleden ook gekweld zijn met dit soort dingen...

Mensen... die echt weten wat het leven te bieden heeft...

Met vriendelijke groet,

Dave