Hey iedereen,

Het is nu al een paar maanden sinds m`n laatste blog.
Ik voel me veel beter nu sinds ik haar uit mijn leven heb gestuurd. Mijn beste vriendin omdat ik te verliefd op haar was.
Ik voel soms nog een steek in m`n hart ervan. Het is alleen.
De herinneringen achtervolgen me. Ik word vaak geconfronteerd met mensen die over haar praten. ik probeer het onderwerp van haar te vermijden maar het is moeilijk. We hebben nu eenmaal dezelfde vrienden. Nu is het ook zo dat ze close is met m`n familie. En ze weigert hun met rust te laten, en om eerlijk te zeggen, kan ik van haar ook niet verlangen dat ze dat doet. Wie ben ik om tegen haar te zeggen dat ze niet met bepaalde mensen kan omgaan. inderdaad dat kan niet. maar het doet me we verdriet als ik aan haar herinner word.
Ik wil zo graag met haar praten, dat het goed is tussen ons.. ik mis haar verschrikkelijk als ik aan haar denk.

laatst kwam ik haar tegen in de kroeg.. omdat we nu eenmaal op dezelfde plek uitgaan. Het is erg moeilijk voor mij om haar dan te zien. En zij is iemand die wel met je probeert te praten en ik houd niet van mensen negeren. En dan lijkt het zo vriendschappelijk tussen ons.. alsof er niets gebeurt is. alsof we alles van elkaar weten. We gaan zo makkelijk met elkaar om. maar dan later op de avond laten we elkaar met rust. dan weet ik dat ik haar niet meer te dicht bij m`n hart moet laten komen. Ik weet nog wel dat toen ik haar definitief m`n huis uitgooide, toen ik zei dat ze niet meer mocht terugkomen, hoe boos ze was. Dat ze zin had om me kapot te slaan. Wat ze niet gedaan heeft en waar ik echt niet op hap. want ik sla echt geen meiden. Ik moet er niet aan denken. ik geef zoveel om haar...
dat is wel raar.. ik geef heel veel om haar.. maar toch ben ik ook echt heel boos op haar..

Vandaag belde ze m`n moeder op en m`n zus.. ik nam per ongeluk de telefoon op. ze wilde m`n moeder spreken, ik zeg dat ze er niet is, want dat was ze ook niet en hang op. later in de avond zegt m`n moeder tegen me dat ze naar m`n oude vriendin gaat die ik dus niet meer wil zien. ze vraagt of ik daar niet boos om ben of zo.. ik zeg dat wel goed is.. wie ben ik om mensen verbieden iets te doen.. maar ben wel wat teleurgesteld.. wat is er dan.. vraag ik.
Ze zegt tegen mij dat het heel slecht met haar gaat.. dat ze om hulp vraagt want ze ziet alles niet meer zitten.
zucht.. wat moet ik daar nou mee..
het doet me pijn om te horen dat het slecht gaat. het doet me pijn dat ze hulp van mijn moeder inschakelt omdat ze het van mij niet kan krijgen. het doet me pijn.
Waarom heeft ze niemand anders? waarom moet het mijn moeder zijn? waarom moet ze zich blijven wurmen in mijn leven.. ja ik weet het. het klinkt erg egoïstisch van me. maar hoe kan ik over haar heenkomen als ze steeds terug komt. Maar ja, ik kan niet meer doen dan gewoon haar niet meer over de vloer hebben..
Het probleem is.. ik wil haar wel heel graag zien.. ik wil haar wel heel graag helpen. maar dan maak ik me zelf kapot het kan gewoon niet...

wat moet ik doen..