Zelf merk ik dat de steun uit m'n omgeving wegebt. Ervaren jullie dat ook? M'n ex en ik zijn nu 3 maanden uit elkaar en in het begin hangen ze allemaal rond je. Iedereen vind het erg en als er iets is dan hoef ik het maar te vragen. Maar tot op de dag van vandaag heb ik nog altijd meer slechte dan goede dagen. En als ik dan iemand zie en die vraagt hoe het gaat dan zou ik het liefst van al willen huilen. Gewoon non-stop huilen en zeggen dat ik me zo rot voel, dat ik zo eenzaam ben. Toch doe ik het tegenovergestelde: ik zet m'n pokerface op, lach en zeg: het gaat goed. Onmiddellijk zie je die mensen dan lachen en opgewekt doorlopen want ze hebben je gevraagd hoe het ging en dus zit hun plicht erop.

In het begin willen ze allemaal luisteren tot ze je voor de 5de keer tegenkomen en je voor de 5de keer verteld dat het nog altijd niet beter is. Dan verveelt het hen gewoon, maar jij zit er wel. Jij en alleen jij moet het dragen en verwerken. Aan al die mensen zou ik nu willen zeggen: weet je, het is niet zoals een verkoudheid hoor. Het is een gebroken hart, een deel van jezelf dat dood is. Ik wou ook dat ik dat dode deel gewoon kon wegsnijden hoor, dat ik gewoon terug kon leven, hemel: dat ik zelf nog eens zou kunnen lachen! Maar nu gaat dat niet, oké? Nu voel ik me gewoon rot en miserabel en wil ik gewoon huilen. Wees er gewoon voor me en laat me niet alleen. Ik heb een gebroken hart.