Hallo

Ik ben heel toevallig op deze site terechtgekomen en ben er eigenlijk wel blij om. Ik zou er ook wel eens deugd van hebben als ik mijn verhaal kwijt kan...

Het is een verhaal van meer dan 4 jaar, de ene keer kan ik er beter mee om dan de andere keer.
Vier jaar heb ik mijn allereerste vriendje leren kennen, hij kwam als een geschenk uit de hemel, we hebben samen de beste tijden gedeeld, maar na een 8-tal maanden begon alles wat tegen te slaan.
Mijn ouders hadden dingen over hem gehoord die niet zo mooi waren, zaken die ook ik niet wist, en die ik op dat moment ook niet wou geloven. Het kwam er voor mijn ouders op neer dat die jongen helemaal geen respect voor me had (en ze hadden wel gelijk hoor)en dat ik er beter een punt achter zette. Vanaf die dag is mijn hele wereld ingestort. Ik heb afgezien van dit verlies, ben heel labiel geworden en heb toen ook in mijn polsen gesneden. Alleen zijn mijn ouders toen op tijd thuisgekomen, waardoor ik hier dus nog altijd op deze aardbol rondloop.

Ik kreeg medische en psychologische hulp, dus iedereen was ervan overtuigd dat ik er wel weer bovenop zou komen. Iedereen, behalve ik.
Ik besefte wel dat het hoog tijd werd dat ik me weer in het echte leven plaatste en dat ik me moest herpakken. Ik heb toen ook heel hard mijn best gedaan, ik kon het de mensen die wel nog om me gaven niet aandoen. Heel die periode had ik een hele goede vriend waarbij ik altijd terecht kon. Hij was echter de broer(in het verder verloop van mijn verhaal zal ik heb persoon B noemen) van mijn eerste vriend(persoon A),maar daar mocht ik mij niets van aantrekken volgen persoon B. Na vele maanden van steun en sterke vriendschap, zijn we verliefd op elkaar geworden. Mijn hele wereld kwam weer in het zonlicht terecht, ik kon mijn leven weer aan en ik geloofde echt dat ik op dat moment de ware te pakken had. Maar helaas,na een goede 3 jaar is me duidelijk geworden dat dat niet het geval was. Intussen ben ik pesoon B, die vroeger mijn beste vriend was, ook kwijt, maar ik om één of andere reden heb ik dat toch een plaats kunnen geven in mijn leven, en heb ik mijn verdriet om hem kunnen verwerken. Wanneer we elkaar nog eens zien, dan kunnen we gewoon met elkaar omgaan en dat vind ik wel positief.
Maar zoals je vast al doorhebt, zit mijn probleem nog steeds bij persoon A. Toen hij te weten kwam dat het niet meer zo goed ging tussen ik en zijn broer, is hij weer contact met me gaan zoeken op een heel intieme manier. Zolang ik nog wou vechten om te werken aan mijn relatie met zijn broer, kon ik hem negeren. Maar inmiddels is mijn relatie al meer dan een maand voorbij, met als gevolg dat ik hem steeds meer en meer hoor.

Hij weet zo goed hoe hij me moet behandelen om mijn kop zot te maken, hij speelt met mijn gevoelens en hij lijkt er nog zijn plezier in te hebben. Hij weet dat ik hem al die tijd niet heb kunnen vergeten, wat het voor mij niet gemakkelijk maakt...
Nu, in die drie jaar dat ik bij zijn broer was, heeft persoon A een leven opgebouwd, hij is papa geworden en hij is dus ook gaan samenwonen met zijn vriendin...
Toch blijft hij contact met me opnemen, zonder dat zijn vriendin er mag vanaf weten. En ik, met mijn stomme kop, ik blijf er steeds weer inlopen.

Afgelopen week zijn we met elkaar naar bed geweest, terwijl zijn vriendin was gaan werken. Ik schaam me er diep voor! Ik ben niet van nature niet iemand die dat zou doen, maar hij slaagt er gewoon in om me zover te laten gaan.
Achteraf was het eerste wat hij zei dat hij aan zijn vriendin en zijn kindje dacht. Het heeft me zo'n pijn gedaan, dat ik momenteel niet meer weet wat ik met mijn leven aanmoet... Hoe kon ik het zover laten komen? Waarom blijft hij er zijn plezier in hebben om mij te gebruiken? Wanneer zal ik hem helemaal uit mijn hoofd en leven krijgen?
Ik moet eerlijk toegeven, ik heb me nooit eerder zo'n slet gevoeld als nu. Ik weet er echt geen weg meer mee...

tinkelbel
X.