En nu ben ik boos...Wekenlang op je tenen lopen in een relatie,steeds maar weer begrip voor een ander tonen.Vrijheid en ruimte geven.
Maar die vrijheid was eerst een blokje om,toen een uurtje weg.Toen een dag thuis.....en nu doodleuk vertellen dat je binnenkort ook weer eens in je eigen huis,in je eigen bed wil slapen.Zul je mij dan niet missen vroeg ik,want je kon toch niet zonder mij slapen?Ik hou van je,maar ik zal je niet missen,zei jij.De waarheid doet pijn....
Ik wilde ook weleens rust en ruimte,soms kreeg ik die,maar soms ook niet,omdat jij vast hield aan mij,onzeker vechtend.En soms leverde ik ook in,voor jou,voor onze liefde.
En nu neem jij je vrijheid,rust en ruimte,ineens volledig,gaat voorbij aan mijn verdriet,mijn onzekerheid en twijfel.
Iedereen verwerkt anders,denkt anders en functioneert anders.Ik laat jou compleet in je waarde en geef je wat je wil.Je krijgt je rust en je ruimte binnen onze liefde.Maar ik ben wel boos.........en eigenlijk nog het meest op mezelf.
Dankzij deze blog even mijn hart gelucht,want tegenover jou blijf ik vriendelijk en begripvol...uit liefde...maar soms ...heel soms....is liefde niet meer genoeg.
Dan stop ik met begrip en steun en mijn liefde,dan stop ik met vechten,want het maakt me zo moe...en kwetsbaar.