Hallo, ik ben nieuw hier en probeer aan alle kanten wat houvast te zoeken in een moeilijke tijd. Ik heb ne een paar maanden last van liefdesverdriet en vind het moeilijk om mijn leven weer op te pakken. Na een periode van veel verdriet en het gevoel te hebben in een emotionele achtbaan te hebben gezeten met mijn ex vriend is er wel weer wat rust gekomen. Het gaat er niet meer zo zeer om dat ik het niet accepteer of niet geloof dat het zo gebeurd is. Het is nu een mix van boosheid en verdriet. Ik zie nu eindelijk wat het eigenlijk was en geef aan mijzelf toe dat deze persoon, in de relatief korte tijd die we bij elkaar waren, zoveel gelogen heeft en mij zoveel pijn heeft gedaan en verdriet. Want, ondanks dat ik weet dat het er gewoon niets meer is, verlang ik toch terug naar de mooie tijd en het gevoel wat ik daarbij had. Als ik daar aan terug denk voel ik heel veel pijn. Pijn voel ik ook als ik denk aan hoe na?ɬØef en goedgelovig ik ben geweest. Dan volgt er natuurlijk weer een stuk boosheid. Zo word ik heen en weer geslingerd tussen allemaal emoties en ben daar doodmoe van. Het frustreert mij dat ik mijn boosheid niet meer kan uiten naar hem toe, nu ik het eindelijk heb gevonden. Maar er is geen contact meer en ik weet dat het als water van een eend zou aflopen als ik hem zou confronteren met hoe ik mij nu voel. De wetenschap van die onverschilligheid, hardheid en daar bovenop de egoboost voor hem als hij zou weten dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb, maakt mij dan weer heel boos en verdrietig. Het is ook een gevoel van onmacht en ik snap niet dat dat dezelfde man is die ik zo hoog had zitten en waar ik zoveel voor voelde, en hij ook voor mij?¢‚Ǩ¬¶. Beweerde hij tenminste.. ik wil ophouden met het te snappen, wil ophouden met aan hem te denken en doorgaan met mijn leven. Maar mijn leven voelt nu als zonder kleur en heeft weinig zin, ondanks dat ik alles om mij heen heb waar ik blij en trots op zou moeten zijn. Fijne vrienden, lieve kinderen, leuke baan en een prima huis. Maar toch die pijn en kleurloosheid?¢‚Ǩ¬¶.
Join the club! Als jouw
Join the club! Als jouw verhaal een beetje lijkt op het mijne dan hoef je jezelf niet veel te verwijten. Wees blij dat je ervan af bent! Ik kan je iig voorspellen dat je je over een tijdje, ondanks de mix van gevoelens, ook opgelucht zult gaan voelen. Zelf merk ik dat ik eindelijk mijn energie weer aan het terugkrijgen ben, die ik nu eens kan gebruiken voor mezelf en mensen die het wel verdienen ipv me suf te piekeren wat ik kon doen om de relatie beter te krijgen. Ook ik kan dingen niet meer uiten naar hem toe, maar dan hoef ik iig ook niet weeeer met hem en ons bezig te zijn. Op een gegeven moment is het echt genoeg. Vrijheid!!!! Schrijf het maar lekker van je af hoor hier, maar het klinkt alsof je al verder bent dan je zelf denkt...
Sterkte!
dank je
dank je voor je reactie. ik hoop dat je gelijk hebt en dat ik verder ben dan dat ik zelf misschien denk. soms voelt het ook zo, maar na een of twee goede dagen kan ik ineens weer een heel depressief gevoel hebben, vooral in de ochtenden, en wil ik alleen maar huilen en voel ik me totaal hopeloos en belachelijk. de dag ligt dan als een soort zwart gat voor me en ik moet me er echt toe zetten om op gang te komen. het zijn vooral de stille momenten die moeilijk zijn...
Het is je goed recht om te
Het is je goed recht om te balen van wat er gebeurd is! Is toch een behoorlijke klap, de wereld is niet zoals die zou moeten zijn.. Er is tijd voor nodig om daar van te herstellen. Bij mij was het ook zo dat ik gewoon te gek op m was, en de redenen waarom snap ik nog steeds, maar die rotkanten.. never nooit meer. Mij heeft het geholpen om weer nieuwe mensen te ontmoeten die wel goed in elkaar zitten (!) dan herstelt je vertrouwen ook weer een stuk.. Gewoon af en toe even uithuilen, en laat het maar gewoon slijten. Komt wel goed met je hoor!