Momenteel ben ik 2 dagen weg thuis. vandaag start de 3e dag...
Ik schrik van mezelf dat ik ondanks een rot gevoel en veel verdriet rustig kan blijven. Ik zoek geen contact en heb er zelfs geen moeite mee. ik kan niet geloven dat het al bij al redelijk met me gaat, misschien moet het nog komen allemaal. waarschijnlijk tegen het weekend, want dan weet ik dat hij van zijn eerste vrijgezellige weekend erg zal genieten natuurlijk...
Vanmorgen moest ik naar daar de hond afzetten en hij was al wakker. Ik ga speciaal vroeg zodat hij nog zou slapen.... Ik zag het licht branden en mijn hart klopte in mijn keel.
Ik heb gewoon goeiedag gezegd, de honden geknuffeld, eten gegeven, en dan terug weggegaan. ik zei nog ik ben weg. Ja zei hij...
Ik stapte naar mijn auto ,zonder omkijken, zonder tranen...
Hij riep nog door de venster of al de honden gegeten hadden (ik had net gezegd ik zal ze wel eten geven) het leek me een excuus om toch nog iets te zeggen.....
ik ben fier op mezelf dat ik hem kon zien zonder huilen, zonder smeken, zonder hem te willen vasthouden.
Zou ik dan toch sterker zijn dan ik denk? Ik vraag me af hoe zou hij zich nu voelen? Hij is gewend van mij dat ik smeek en op mijn knieën zit voor hem. Zou hij dan nu niet beseffen dat hij mss toch wel voorgoed zal kwijt zijn..
misschien interesseert het hem niet... dat is het wss...
Iedereen zegt me dat hij het nog wel zal beseffen,dat hij nog zal huilen voor me en vragen om hem terug te nemen. Ik denk het niet.
En als het zo is,zal het toch nog niet direct zijn...
Het is moeilijk zonder hem maar het gaat. Ik ben bang dat ik mijn grootste klop nog moet krijgen. nu lijk ik wel verdoofd....