Ja,dat is 't 'm nou juist..kón ik die afleiding maar vinden...Je moest es weten wát ik al allemaal niet heb gedaan..'k weet niet of je 'n ander blog van me ook gelezen hebt,maar hij was dus getrouwd..Ik kon 'm al heel lang en ja..van 't een kwam 't ander...konden 't alletwee niet stoppen...en 't vreemde is dat hij nu dus nóg beweert dat ie van me houdt en dat ook altijd gedaan heeft...'t ging 'm áltijd alleen maar om de kinderen dat ie voornamelijk geen keus kon maken..Nou ook nog es bleek dat z'n vrouw ziek is,heeft Bechterev (spierreuma) werd alles ineens lastiger...De dag dat 't uitkwam heeft ie haar ook verteld dat ie al jaren niet gelukkig is in z'n huwelijk...We zouden diezelfde dag ook samen afgesproken hebben..En 't wás heel mooi en hij deed ook álles wat ie zei en ja..dan toch die keuze..Hij zei ook dat de financien zéker 'n rol speelden en toen 't moment daar was dat ie álles voor z'n neus zag verdwijnen begon ie ineens schrik te krijgen...Als iemand z'n mond niet opengetrokken had,was dit zéker ook nog gewoon doorgegaan..Ik voelde van zijn kant ook écht liefde en ik geloof ook alles wat ie zei..Hij heeft ook altijd eerlijk gezegd dat ie z'n gezin niet zomaar in de steek kon laten...Letterlijk zei ie altijd Ik hou van jou,maar kan niet weg bij haar...En ja z'n kids,dat was álles voor 'm,wat ook heel begrijpelijk is..Ik heb zelf 3 kids van twee verschillende vaders,waarvan een tweeling...De oudste is 26 en de tweeling bijna 14..De vader van de oudste kende geen verantwoordelijkheid en is maar naar Indonesie verhuist,heeft daar 'n nieuw leven opgebouwd..De vader van de tweeling is 'n junk,wat ná mijn scheiding (met hem was ik wél getrouwd) pas begonnen is..Dus terwijl hij al die twee kinderen had,kun je nagaan...Járen en járen heb ik álles alleen moeten doen,de hele zorg,óók financieel,want hij kwam altijd overal mee weg,nooit nog niet één dubbeltje allimentatie..Er was altijd al wrijving,hij is ook 'n stuk jonger dan ik...En doordat hij altijd B zei als ik A gezegd had,ontstonden er hier thuis,ook al was ik niet meer samen met hem zó ongelofelijk veel spanningen,dat uiteindelijk de kinderen ook niét meer met elkaar om konden gaan...Altijd maar weer die loze beloftes,nooit kwam ie ze na...Altijd maar die onzekerheid...Daarbij komt ook nog es dat een van de twee 'n reactieve hechtingsstoornis heeft en de ander ADHD,wat ook nog 'ns maakt dat 't heel erg botste..En dat tesamen met al die ellende met hun vader,want hij wil tot op de dag van vandaag nog steeds niet inzien wat met z'n kinderen aan de hand is en hoe daarmee om te gaan,heeft ie vorig jaar,ómdat ze volgens hem te druk waren én in 'n weekend dat de kinderen bij hem waren ze gewoon op straat hier bij mij in de wijk gedumpt en is weer naar de drugs gaan grijpen..Een van m'n jongens woonde in die tijd pas twee maanden,wilde hij zelf,maar ook 'n soort opoffering om wat meer tot rust te komen (dacht hij) bij z'n vader..Ze hebben hier zo'n grote klap van gehad en vooral hij die bij hem woonde,want met wát voor verhalen 't kind uiteindelijk weer terug bij mij kwam,dacht ik werkelijk dat ik door de grond zakte...Nee,'n vader die junk is is 't niet waard om vader te zijn...En daar komt ook nooit niks goeds meer uit..Maar door deze gebeurtenis en ik die ook al hulpverlening aan huis had,ómdat 't al vaker moeilijk ging,hebben ze hier melding van gemaakt en ómdat mijn twee kinderen niet goed met elkaar om konden gaan,hebben ze maar es besloten om ze via gerechtelijke weg uit huis te laten plaatsen...
Ze wonen nu sinds april in Venlo,dat is van de Mutsaertstichting...Vader was inmiddels alweer terug bij z'n huidige vrouw,woont in Vlodrop met haar en ik kon (dacht ik) sinds 'n week of drie geleden weer 'n beetje redelijk met hem door één deur,wat betreft afspraken maken ivm de kids,flikt ie vorige week wéér zoiets als vorig jaar...Hij zou z'n kinderen voor 't weekend op gaan halen en meneer was ineens al de hele week pleite...
Deze hele toestand heb ik er óók nog 'ns bij...En 't ergste is nog dat ik over m'n relatie met die getrouwde man op 'n gegeven moment gewoon eerlijk tegen m'n kids ben geweest,wat ze ook heel erg respecteerde van me,dat ik 't gezegd had...Ze zagen ook hoe gelukkig ik was met hem en zelfs zij hoopten dat dit tóch iets zou worden....En of 't nog niet genoeg is..1 april werd Justin in Venlo geplaatst,3 weken later Kevin en goed 'n week later gebeurt dit met m'n vriend...Twee dagen daarna zou ik op gesprek moeten in Venlo voor m'n kids om over de behandeling te gaan praten ('t zou voor max.12 maanden zijn),krijg ik daar als klap op de vuurpijl nog 'ns te horen dat ik ze voorlopig de kómende jaren (konden niet zeggen hóeveel jaar) niét meer permanent thuiskreeg...Nou,ik kán je wel zeggen dat ik vanaf die dag niét meer degene ben die ik was...
A.Vertrouwen in de mens is zo goed als weg,want iémand heeft over me geluld..B..Vertrouwen in de instanties is ook weg,want die geven je ook maar valse hoop en beloftes..M'n hele zelfvertrouwen naar de maan,doordat m'n relatie stuk liep..Ik voelde me zó nutteloos,waardeloos eigenlijk 't gevoel van 'Wat doe ik hier nog?' Wié heeft mij nu nog nodig..?..Niemand toch...Ik ben m'n ouders al kwijt,m'n zusje 3 jaar geleden verloren,heb amper familie en niemand op wie ik terug kan vallen wat de kids betreft,want ja..laten we eerlijk zijn..wie zit er nou te wachten op 'n kind met ADHD en 'n kind met 'n reactieve hechtingsstoornis..En ik,áltijd de goedheid zelve,want als iémand mij wat vroeg stond ik altijd vooraan om te helpen en als je dan zélf 'ns iemand even nodig hebt,is er niemand voor je....Ik Ben al vanaf de dag dat m'n wereld instortte naar afleiding aan 't zoeken..HEb onderhand al m'n hele huis opgeknapt..probeer ook weer 'n beetje onder de mensen te komen en nee..ik hoef niet te neuzen op z'n facebook of hyves or whatever...Hij zit gewoon steevast in m'n gedachten en 't ellendige is dat vanaf dat ie zich weer teruggewerkt heeft bij z'n vrouw,met héél veel pijn en moeite om maar niét alles te hoeven verliezen,de eerste dag dat ie weer aan 't werk was,begon ie me weer te smsen...Hij wil evengoed proberen nog z'n huwelijk te redden voornamelijk voor de kids,en van de andere kant wil ie koste wat kost onze vriendschap (gewone vriendschap waar ie 't dan nu over heeft) blijven behouden,dat wil ie niét kwijt....En daar komt dus nog bij dat ie tegen me gezegd heeft dat ie me dus nóóit zal vergeten,áltijd van me gehouden heeft en nóg doet...Nou ik kán hem dus gewoon niet uit m'n gedachten zetten..Hij is me té dierbaar,en zoals ik al zei hebben we zóveel fijne momenten met elkaar gekend,zijn weggeweest samen noem maar op...'t zit bij mij gewoon té diep om dat van me af te zetten...En hóe ik dan ook bezig ben en met wát,dat maakt niks uit..'t komt steeds weer naar boven..En op de gekste momenten barst ik in huilen uit...Tv heb ik al niet meer gekeken sinds m'n kids uit huis zijn en m'n muziek,waar ik áltijd zo gek op was (heb zelf vroeger ook gezongen in 'n bandje,waar hij dus ook inzit),kan ik me niet meer op concentreren...Ben al bij 'n psychiater geweest,maar die goeie meneer zou me na één afspraak nog bellen,geloof dat ik al onderhand 'n maand aan 't wachten ben op dat telefoontje..Nou,zo iemand heb je dus ook niks aan..Nee,zal 't zelf op moeten lossen,weet ik..En ja,ik heb 'n fitness abb..En ik heb 'n hele tijd niet kunnen sporten vanwege de hulp die ik aan huis had,'t ene gesprek na 't andere en toen ik uiteindelijk weer begonnen was,gebeurde me dit met m'n vriend....Op 't moment zit ik nog compleet in zak en as ...Nee,is niet makkelijk allemaal...Kan er onderhand 'n boek over schrijven over wat ik al allemaal heb meegemaakt pffffff......Wél lief dat je gereageerd hebt...Ik kreeg eigenlijk 'n beetje de indruk dat ik een van de weinige ben van mijn leeftijd op deze site...Kreeg 'n beetje de indruk dat 't vooral jongeren zijn die ermee kampen.....Dankjewel voor dat....Ik doe m'n best,meer kan ik toch niet op 't moment....Gelukkig heb ik nog m'n vier katten,waar ik ook zielsveel van hou en die me ook wel bezig houden..

Liefs Useless...xx