Vorig jaar rond deze tijd begon ik te twijfelen over onze relatie... als ik toen wist wat ik nu weet... had ik het heel anders gedaan.. maar dat is dom ge.u. natuurlijk

ik had met t paasweekend nog een soort dip.. een naar en onbestendig gevoel.. moest ineens weer heel veel aan hem denken.. baal er van dat hij me nooit een kans heeft gegeven om t echt af te sluiten.. zat plannetjes te bedenken om hem voor zn verjaardag concertkaarten te geven van een concert waar we nog heen wilden.. en hem op die manier toch nog een keer onder ogen te kunnen komen.. maar waarschijnlijk was dat toch geen goed idee.. maarja, je bedenkt wel eens wat

dinsdag na t werk opende ik mn mail.. en ja hoor een mail van hem... op zich niet vreemd, dat doen we nog regelmatig, elkaar op de hoogte houden via mailtjes..
en dit keer had hij ook een "leuk" nieuwtje te vertellen... Hij gaat samenwonen... nog niet meteen, maar over een paar maandjes als ze een jaar bij elkaar zijn...
M'n hart zat in mn keel, t was ff een flinke klap...
en dat was het ook wel... was 10 minuutjes ff beduust.. maar heb er geen traan om gelaten.. voel me er ook niet echt verdrietig over.. Terwijl ik me de dagen ervoor juist wel verdrietig was, miste hem..

Misschien is dit wel het laatste kleine duwtje dat ik nodig had om hem echt los te kunnen laten?
En echt loslaten lukt me nog steeds niet.. denk er toch wel veel aan.. heb ook nog niet gereageerd en weet ook niet zo goed hoe ik dat moet doen...

Hoewel ik haar niet ken heb ik geen goed gevoel over die relatie... tenminste niet op de lange termijn...
niet als ze op deze manier door blijven gaan...
wil hem graag waarschuwen, of in elk geval wijzen op die dingen die ik zie.. het is echt een "bankstel" geen tijd voor hobbies of vrienden, alleen voor elkaar.. ze is erg jong, kan me voorstellen dat dat op een gegeven moment wel gaat vervelen.. en zo zijn er nog meer van die dingetjes..
maar als ik hem dat ga vertellen... dan ben ik natuurlijk de jaloerse ex.. terwijl ik juist denk, laat ze maar lekker zo door gaan, des te sneller zijn ze op elkaar uitgekeken en heb ik weer een kans
Maar eigenlijk wil ik geen kans meer.. het is beter zo, ik gun hem t beste.. en ik hoop dat zij dat is, en dat hij nu geen fout maakt door te overhaast te zijn..

misschien moet ik ze maar gewoon veel geluk wensen en me stil houden verder..

ik ben in elk geval positief verrast over mezelf, dat t nieuws me niet meer aangegrepen heeft