Na 7 jaar samen hebben we allebei de handdoek in de ring gegooid.
We waren te verbonden en teveel op elkaar gericht. Elkaar verstikt zodat er geen ruimte was voor groei. We wilden niets liever dan de veiligheid en geborgenheid bewaren.
Ik voel nog zo veel voor haar en weet tegelijkertijd ook dat het nu onmogelijk is.
Ik moet eerst zelf groeien.
Het verdriet, de pijn, de alleenheid, het gemis zijn allemaal zo verwarrend.
Zou het liefste willen schreeuwen en de alleenheid niet zo voelen.
Ik weet dat ik haar los moet laten. Wil eigenlijk niets liever dan haar vasthouden.Haar stem horen.
Ons huis moet worden verkocht. Ben daar nu alleen met al mijn herinneringen. Zij is bij haar moeder. Afgesproken dat we alleen nog zakelijk contact hebben om het elkaar niet te moeilijk te maken. Maar ik wil haar bellen en bij haar uithuilen. Zeggen dat ik nog van haar houd. Dat ik nog lang niet klaar ben met haar.
Hoop zo erg dat ze mij ook intens mist. Wil nog belangrijk voor haar zijn.
We waren toch soulmates? Ik zal haar toch niet vergeten? Wil nog zo graag haar vriendschap behouden, maar dan kan ik nooit van haar loskomen. We moeten echt helemaal los van elkaar om te weten wat er dan overblijft.
De tijd zal het leren.

Lovesick