Hoi allemaal, dit is mijn eerste post hier.
Ik ben 45 jaar jong. Ik ben nu ruim 9 jaar gescheiden. Mijn scheiding was een hel, ik ben een half jaar zwaar depressief geweest maar ik ben ik sterk uitgekomen. Ik heb nu al weer bijna 8 een relatie met de love of my life. Maar we wonen 100km van elkaar en ivm werk/kids is samenwonen niet mogelijk. Dus zien we elkaar meestal alleen in het weekend. Mijn vriendin is nu zwaar aan het twijfelen over onze relatie.
Ze vreest dat ze me niet gelukkig kan maken omdat ze door de week niet bij me kan zijn en ze denkt dat dit voor mij te weinig is. Ze heeft thuis natuurlijk de hele week haar kids, terwijl ik de mijne alleen in de weekenden heb. Ik vind het inderdaad een nadeel, dat echter opweegt tegen het feit dat ze de liefde van mn leven is. Ze zit al een halfjaar thuis te wachten op een zware operatie waardoor ze opnieuw vele maanden uit de rolatie zal zijn. De afgelopen week heeft ze er alles uitgegooid. Ze zit in een enorme dip.
Ik voel dat dit serieus is. Ik zal gaan moeten knokken om deze relatie te houden. Ik heb nu al weer dat vreselijke gevoel van tijdens die scheiding 9 jaar terug. Relaties, ze kunnen je zielsgelukkig make, maar je ook helemaal breken.