Hallo allemaal,

Ik ben nieuw hier. Ik lees al wel enkele weken jullie blogs en haal daar soms best goede tips en adviezen uit en voel me wat minder alleen in het gevecht met mijn eigen hoofd en hart.
Ik wil nu graag mijn verhaal eens aan jullie kwijt en kijken of jullie me misschien raad kunnen geven...m.a.w ik kom er zelf even niet meer uit.

Vanaf afgelopen maart heb ik contact met een grappige,leuke (maar complexe) man van 40 jaar. Ik ben zelf 32 jaar.Dat complexe zal ik nog wel uitleggen dadelijk.
We kenden elkaar al vaag omdat we bij dezelfde sportvereniging zitten, hij trekt met hetzelfde groepje op als ik,maar ik besteedde altijd vrij weinig aandacht aan hem, vond het maar een arrogante kwal eigenlijk, haha.

Na een groot feest in maart kregen we wat meer contact, eerst via facebook, daarna via whatsapp. Ik zal je zeggen, dat was echt van smorgensvroeg, tot savonds laat. Appen, bellen, noem het maar op.
Ik was eerst erg gereserveerd, deels omdat ik echt geen eerdere interesse in hem had, anderzijds was ik vooral een praatpaal, hij was pas sinds januari uit een relatie van6 jaar, waar zij samen een zoontje van 3 uit hebben. Hij heeft deze relatie beeindigd, maar tijdens onze "chatfase" was zij haar nieuwe stekkie nog aan het inrichten met zijn spullen. Die breuk ging redelijk, soms wel gepaard met wat irritatie heen en weer, ik hoorde eigenlijk alles.
Uiteindelijk is er na het kletsen, kletsen, kletsen, door hem het initiatief genomen om een eerste date te plannen, ik dacht leuk, zocht er eigenlijk nog niks achter.
Ik was toen een erg onafhankelijke tante, stevig met beide beentjes op de grond, happy single, hoog boeiengehalte en genieten maar.
Na enkele dates en honderden gesprekken, een stuk of 4, begon ik toch wat voor hem te voelen. Mijn eerste reactie, shit, alle alarmbellen gingen af, want hij was immers net pas uit een relatie. Ik heb het voor me gehouden, maar hij vertelde me na een week precies hetzelfde. Ik heb meteen gezegd dat we het rustig aan moesten aanpakken. Vooral 1000 keer tegen mezelf. Maar vriendje trok werkelijk alles uit de kast.....ik was verloren. We zijn een week of 4 intiem geweest met elkaar. Dat voelde eigenlijk ontzettend goed en heb mezelf echt over de drempel "" laten "" trekken om wat minder gerserveerd te zijn. Hij was zo verliefd en ik vertrouwde op mijn intuitie. Dit alles was afgelopen april.

Maar,
Begin mei, na een eerste etentje met zijn broers en aanhang, waar hij me zelf voor uitgenodigd had ( ik vond het erg snel, maar ben overgehaald) , was het er ineens.... de afstand. Vriendje besloot ineens, zonder te melden, geen berichtjes meer te sturen, niet meer te bellen en onwijs kortaf te zijn. Ik wist niet wat me overkwam. Ik heb hem meteen even gelaten, leek me het wijste, en ben niet gaan zeuren over zijn gedrag. (lees: ik kookte van binnen, maar heb mijn emoties bij mezelf gehouden._ Na twee weken hadden we een gezamenlijke verjaardag, daar zijn we naar toe gegaan, samen. Hij wilde wel blijven slapen, want hij ging smorgens hier om de hoek met een vriend eten en leek hem makkelijker. Na een erg gezellige avond, kwamen wij bij mij thuis, en wilde hij ineens op de bank slapen, dus apart van mij, dus heel vreemd ineens. Omdat ik al wat had gedronken en redelijk mijn hart op de tong heb liggen ( en al twee weken met lede ogen toe heb gestaan dat ik me eigen zwaar ellendig voelde) heb ik hem gevraagd wat er in godsnaam met hem aan de hand was. In plaats van te reageren, is hij zijn spullen gaan pakken en wilde in de auto stappen. Hij was dronken dus heb hem nog geprobeerd te rust te manen en kreeg toen een hele tirade over zijn karakter, moest hem laten en weet ik het allemaal. Heb hem dus maar laten vertrekken.

Dit akkefietje is wat wij nu nog steeds noemen, de ontploffing. We hebben de dag er na samen wat gegeten en meneer gaf aan, voorlopig alleen even leuke dingen te willen doen. Dus, we zien mekaar nog 1 a 2 keer in de week, doen leuke dingen, appen nog dagelijks, maar geen intimiteit in welke vorm dan ook. (nee ook geen kussen, ja bij vertrek eentje op de mond).
In het begin van deze nieuwe "" omgang"" was ik volkomen de weg kwijt. Had ik me vergist, hij was toch verliefd, kortom, ik ben gaan trekken aan hem, als een zotje. Ik werd onzeker, bang en had helemaal geen controle meer over de situatie.
Hij was echt heel erg afstandelijk in het begin, een week of 4, en ik kon er bijna niet meer omgaan. Ik ben natuurlijk uiteindelijk wijzer geworden en heb hem die rust en afstand gegeven.
Langzaam aan trok het contact weer wat bij en nu vandaag de dag is de status nog onveranderd.

]Wat is het dan nu en waar heb ik advies bij nodig?
Zijn visie:
Vorige week hebben we op zijn verzoek nog een gesprekje gehad. Hij voelde zich schuldig en redelijk egoistisch om mij aan het lijntje te houden. Hij omschrijft het eigenlijk als dat ie graag wil luisteren naar zijn hoofd en niet wat er in zijn hart omgaat. Hij vond het niet eerlijk tov mij, om mij te laten "" wachten"" ,dat hij diegene is die het tempo bepaalt want kan me niet vertellen wanneer we weer de volgende stap gaan zetten. We zijn nu aan het daten, hebben een bijzondere band, waar spreken elkaar elke dag, doen heel veel leuke dingen, en ik ben best gewend inmiddels aan deze situatie. Hij zegt dat hij gek op me is, verliefd is , me mooi, lief, attent, zorgzaam vindt en voelt zich erg prettig bij me. Hij wil alleen nu de volgende stap nog niet zetten want hij staat nu op de tot hier en niet verder stand. Hij beseft heel erg dat we iets bijzonders hebben, maar liefde is volgens hem tijdloos en dat dit voorlopig het tempo blijft. Hij zegt dat het anders zou kunnen maar dit doet hij niet, omdat dit nu eenmaal zijn standpunt is, het is een erg egoistische man. dat vindt en weet hij zelf ook. Dat steekt hij zelfs niet onder stoelen of banken,ik moet maar geduld hebben of niet, mijn keuze.

Mijn visie:
Ik ben inderdaad wel klaar voor een relatie met alle toeters en bellen. Ben best bereid om deze fase nog even door te trekken en ik heb hem zelfs gezegd dat ik geen relatie wil nu, als hij niet 100 procent voor me gaat. Heb hem wel gezegd dat ik inderdaad verder ga met mijn leven maar ook verliefd ben en me dus niet met anderen zal bezig houden.
Mijn hele omgeving verklaart me voor gek, want wie wacht er nou op iemand die je niet geeft wat je verdient? En daar wringt de schoen. Enerzijds zegt mijn verstand, neem nu zelf afstand, ga verder met je leven, laat hem gaan, is ie gek geworden, etc. Dat kennen jullie vast wel. Anderzijds zegt mijn stomme hart, geef hem die ruimte nou gewoon, Hij moet de zaken na zijn relatie nog verwerken, volkomen logisch dat hij zo rustig aan wil doen... tja... en nu zit ik zelf te twijfelen.

Ik heb me dit weekend voorgenomen om zelf afstand te gaan nemen. Loslaten in vertrouwen noemen ze het geloof ik. Als zijn liefde echt goed zit, komt het wel goed, maar pffff..... is dit wel de manier? Kan ik niet beter stoppen er mee en echt verder gaan met mijn leven. Ik heb het vage vermoeden dat hij wakker zal gaan worden als ik niet meer steeds beschikbaar zal zijn, maar ik weet niet hoe ik dit aan moet gaan pakken.Ik wil hem wel de ruimte geven en deze leuke dingen blijven doen, maar inderdaad,mijn eigen behoeftes worden voorlopig dus niet vervuld.

Kan iemand mij een gouden tip geven?Luister ik naar mijn hoofd of naar mijn hart...of kan het een combinatie zijn van beiden?

Help

groetjes Mariëlle