Vandaag voor het eerst naar mijn werk geweest. Collega's waren lief en meelevend. Ik heb om mezelf te beschermen mijn mobiel uitgezet vandaag op mijn werk. Ik ben afgelopen dagen verslaafd geworden aan het staren naar mijn mobiel. Bij elke sms die ik binnen krijg maakt mijn hart een sprongetje..het zal toch niet waar zijn he dat hij me mist... inderdaad het is steeds niet waar. Ik weet dat ik valse hoop heb, maar hoop doet leven zegt men!
Wat is het moeilijk om hem nu niet te kunnen bellen...ik heb een raar gevoel in mijn lijf...ik wil zo graag zijn stem horen! Maar ik moet sterk zijn, en toch kost het me zo ontzettend veel moeite. De hele dag vullen mijn gedachten zich met herinneringen en vragen. Wat hadden we het fijn samen, wat was hij lief, wat was hij mooi. Mist hij me nu ook? Denk hij ook aan mij? Hoe gaat het met hem? Zal ik hem dan toch niet even bellen.. nee niet doen! Ik ga wel even een blog schrijven om me er van te weerhouden om hem te bellen. Want ik weet heel goed dat het super fijn zal zijn om hem te spreken en zijn stem te horen en te horen dat hij het ook moeilijk heeft. Maar als ik dan ophang dan voel ik me onzettend eenzaam en alleen omdat hij zijn armen niet om me heen kan slaan en niet heeft gezegd dat hij me mist.
Maar wat een onrust heb ik nu in mijn lijf terwijl ik naar mijn mobiel kijk en wat een pijn doet dit. Ik mis hem zo.