Hou die herinnering mooi, link daar geen verdriet aan.
Ik hoop voor je dat je er ooit naar luisteren kan zonder verdrietig te worden.

Voor mezelf overigens ook.

Om gelijk met de dik gedrukte tekst uit je reactie te starten: Boosheid hoort erbij. Het is een emotie die je gewoon over je heen moet laten komen, waak er wel voor dat je hierdoor niet verbittert wordt. Iedereen ervaart die emotie, het is niet boosheid uit woede, maar boosheid uit onmacht. De reden waarom we vaak deze emotie ervaren is, omdat we veel vragen hebben die niet beantwoord (kunnen) worden, hoe graag je deze ook zou willen hebben. Wellicht hierdoor de ander, of juist jezelf, vanalles gaat verwijten. Zelfs als je diep van binnen weet dat dit onterecht is.
Ik ben van mening dat wrok koesteren, jezelf of de ander van alles verwijten, een uiteindelijke vrijwillige celstraf is van je hart die je jezelf op legt. Door de situatie (proberen) te aanvaarden zal je mettertijd terug kijken met een andere blik. Of dit nu weken, maanden of jaren duurt, neem de tijd die je nodig hebt. Forceer niks en concentreer je op jezelf. Wij als '' gedumpte'' partij hebben namelijk de neiging alleen maar voor- of aan de ander te denken, dingen blijven analyseren en overdenken. Hierdoor blijf je in dat verdrietige gevoel zitten.
Hou jezelf voor dat de ander wat verliest door bij jou weg te lopen. De ander verliest uiteindelijk iemand die de ander niet had opgegeven, maar ervoor had willen vechten. ( In heel veel gevallen. ) Dit zal je uiteindelijk sterker maken en de dingen weer in perspectief doen zien.
De volgende keer als je de tranen weer voelt opkomen, word dan niet boos op jezelf omdje die emotie weer voelt, je niet snapt dat je nog steeds huilen moet, de ander jouw tranen niet waard is. Laat die emotie toe en voel je maar rot. Wat kan het jou nou schelen of hij ook om jou huilt. Dit is jouw gevoel, jouw emotie, jouw ervaring .. Ophouden met denken en jezelf ( tijdelijk ) iets proberen wijs te maken. Uiteindelijk hou je jezelf voor de gek, en sta je niet open voor nieuwe contacten. Je zal je eigen verwerkingsproces alleen maar vertagen. Ook jij verdient het om gelukkig te zijn, en dat hangt niet af van een (verbroken) relatie, keep that in mind!

Daarnaast vind ik het fijn om te lezen dat mijn blog iets toevoegd, en wil je daarom ook bedanken voor je reactie.
Mocht ik weer eens inspiratie hebben, even in de knoop zitten of mezelf even heel erg zielig voelen en de behoefte voelen dit neer te pennen ( En uiteraard de juiste woorden kan vinden op dat moment.) dan zal ik deze absoluut weer met jullie delen. Nogmaals, Thanks!

Uiteindelijk gaat het allemaal om hoe je ermee om gaat. Ik heb ook maanden bijna niets willen doen, en als ik al wat deed dan was het stappen met vriendinnen en lam thuis komen of de sportschool in om mezelf helemaal af te beulen om het verdriet maar niet te voelen.
Een hele lieve en goede vriendin van mij kwam met de tip dat zij hulp heeft gezocht voor zichzelf toen zij helemaal stuk zat. Een vrijblijvende tip, die ik ter harte heb genomen. Inmiddels heb ik alweer een kleine 4-5 maanden therapie, een soort zelfreflectie. Veelal komt het verdriet uit onzekerheid en twijfels aan jezelf. Nadat de andere partij de relatie verbreekt hebben we de neiging dit volledig op onzelf te betrekken.
Wij zijn niet leuk genoeg, we deden niet genoeg, we zijn niet genoeg etc etc.

Dit blijkt vaak het tegenovergestelde, hoe kan een ander bepalen wat jij wel- en wat jij niet bent? Als jij achter de dingen staat die je zegt of doet, van jezelf weet dat je het beste met mensen voor hebt, waarom zou je dan niet voldoen? Je doet dan toch immers waarin jezelf gelooft?

Door deze aspecten ben ik anders gaan kijken naar de relatie. Probeer dingen hierdoor te bagataliseren en van de andere kant te bekijken. Als je namelijk niet voldoet bij de ander, dan ben je beter af alleen. Betekent niet dat je voor niemand voldoet of zal voldoen. Het betekent dat de relatie waarin je zat je uiteindelijk nog minderwaardiger had laten voelen waardoor je misschien nooit meer een nieuwe relatie was aangegaan.

We maken onszelf namelijk maar wat graag wijs dat wij de schuldige zijn als we veel van de ander houden. Of we buigen dit door met de vinger naar een ander te wijzen, uit onmacht, onbegrip, frustratie. Mijn moeder zei ooit: Elke vinger die je naar een ander wijst, wijzen er drie terug naar jezelf.

Bedankt voor je reactie, en ook jij: blijf schrijven wat je dwars zit en waar je tegenaan loopt. Er zijn er zat hier op de site die al een stukje verder zijn bereid zijn je hierin te helpen, zij het digitaal.
Ik hoop dat je gauw de kracht vind en de wijsheid die je zo hard nodig hebt!!

Juist, en zolang je dat accepteert, weet dat dit erbij hoort, dan accepteer je ook dat je in de toekomst weer gelukkig word en zal zijn. Is het niet met een ander, dan is het met jezelf. Want hiermee bewijs je jezelf niet alleen een dienst, je bewijst ook dat je een ander niet nodig te hebben om op eigen benen te staan.

Aan het einde is alles goed, is het nog niet goed, dan is het nog niet het eind. Accepteer dat, en werk aan jezelf!