Wat kan je leven snel veranderen van overwegend vrolijk en gelukkig naar overwegend moeizaam en somber. Het liefste zou ik haar smeken me nog een kans te geven, maar ze is duidelijk geweest, ze wil geen relatie meer met me, ze wil me wel heel graag in haar leven houden als "een vriend" maar nooit meer als "haar vriend" en ik? Ik wil zoveel meer dan dat... maar als ik moet kiezen uit "een vriend" en voorgoed uit mn leven.... dan toch maar het eerste, hoe moeilijk soms ook... of ik dat aan kan, ook als ze straks misschien een ander heeft... de tijd zal het leren, maar ik wil het wel proberen...

Ik merk dat het hier schrijven en chatten over mn verdriet en merken dat bijna iedereen hier in vergelijkbare situaties zit en vergelijkbare gevoelens heeft, me wel helpt, gedeelde smart... aan de andere kant wordt ik er soms ook nog verdrietiger van, mn psycholoog heeft gezegd dat dat goed is, dat ik dat verdriet ook de ruimte moet geven, maar toch valt me dat soms zwaar.
Ik probeer zo actief mogelijk te blijven, sportschool, skeeleren, hardlopen, lezen, naar familie van alles.
De momenten dat we elkaar mailen en smsen of elkaar zien doen me ondanks het verdriet en de pijn toch ook goed, zien dat ook zij het moeilijk heeft, dat ook zij nog heel veel om me geeft, dat ze me ondanks alles ook nog als steun ziet en blij is om me te zien, dat doet me goed, ook al geeft het me ook steeds weer een sprankje hoop... hoop die er, zo heeft ze duidelijk aangegeven, toch echt niet meer is, maja vertel dat maar aan mn emotionele ik.
Haar helemaal niet meer zien... (even) helemaal geen contact meer, zoals veel mensen me adviseren... ik kan het gewoon niet aan en wil het ook niet, daar alleen maar aan denken jaagt golven van wanhoop, pijn en verdriet door me heen.
Daarnaast wil ik er gewoon voor haar (en alle mensen die me dierbaar zijn) zijn, dat zit zo diep in mijn persoonlijkheid verankerd, dat kan ik onmogelijk veranderen zelfs al zou ik het willen.
Omgekeerd wil zij er ook voor mij zijn, laat ze me ook bij zich uithuilen ook al kost dat haar heel veel energie en maakt het haar verdrietig en voelt ze zich er nog schuldiger door...
Ik probeer me ook zoveel mogelijk groot te houden als ik bij dr ben (overigens tot op heden zonder al te veel succes), want ik wil haar niet nog schuldiger laten voelen en haar verdriet om mij, doet mij ook weer verdriet maar haar verdriet om mij doet me op een bepaalde vreemde manier ook weer goed.... het is zo tegenstrijdig allemaal...
Voor wat betreft het afstand nemen probeer ik het contact wel te versoberen, haar niet meer meerdere smsjes of mails per dag te sturen, maar hooguit 1 of 2, ik probeer ook te wachten tot zij als eerste een sms stuurt, ik wil haar de ruimte geven die ik haar in onze relatie te weinig heb gegeven...
Sommige dagen gaat het wel, andere dagen zijn enorm moeilijk... van sommige dagen in de komende paar weken weet ik van tevoren al dat ze moeilijk zullen zijn... haar verjaardag, mijn verjaardag... de dag dat we 9 jaar samen zouden zijn, maar ik probeer elke dag maar te nemen zoals ie komt...

Bedankt voor het lezen en aan iedereen ook heel veel sterkte gewenst.