Omdat het me helpt om dingen op te schrijven, ook om over een periode terug te kijken hoe mn rouwproces verloopt... hier weer even een update...

Ik voel me nog steeds heel erg wanhopig, verdrietig en eenzaam, in alles wat ik doe en zie wordt ik ook aan haar herinnerd en breken de tranen weer door... afgelopen maand kon ik haar iig altijd nog even bellen, mailen, whatsappen, wat dan ook om even contact te hebben, even weten dat het met haar "ok" gaat en haar laten weten dat het met mij "ok" gaat en uiteraard "ok" naar omstandigheden... maar toch...
Nu gaat dat niet meer... het "no contact" wordt alom geprezen... nou op dit moment haat ik het en vervloek ik het... maar ik probeer het vol te houden...
Maandag mn vierde gesprek bij de psycholoog gehad, op zich een fijn gesprek, wel weer veel huilen, maar daarna had ik weer een paar uurtjes de kracht om niet continue te huilen, net genoeg om de verjaardag van mn nichtje zonder al teveel drama door te komen, eenmaal thuis ging het meteen weer mis en heb ik me opgerold als een bal in slaap gehuild.

Gisteren ben ik na mn werk eerst even terug naar huis gegaan en heb daar iets gegeten, toen naar de sportschool, uurtje KT, uurtje Cardio, twee uurtjes sauna.
M'n moeder heeft gisteren de huisdiertjes verzorgt, dus daar hoefde ik een keertje niets aan te doen... fijn om even een avondje niet op de tijd te hoeven letten omdat er nog van alles moet.

Ik ben de laatste paar dagen heel erg moe, daardoor ben ik erg emotioneel, maar soms ben ik ook zo moe dat ik even helemaal niet meer denk, eerder deze week was ik al bij de sportschool toen ik me bedacht dat ik eieren op had gezet om na het sporten mn eiwitten aan te vullen, maar dat ik die eieren niet mee had genomen... meteen weer terug geraced naar huis en daar lagen twee zwarte geblakerde eieren op de al even zwartgeblakerde bodem van een volledig droog gekookt pannetje, gelukkig was ik nog net op tijd om erger te voorkomen (kook electrisch, dus gelukkig geen open vuur, maar dit had ook flink verkeerd af kunnen lopen)

Het enige voordeel, hoewel het misschien ook wel een nadeel is, is dat ik, nu ik zo moe ben, zo af en toe even helemaal nergens aan denk... dus ook niet aan mn ex... nu ik dit zo schrijf realiseer ik me dat het geen voordeel, maar een nadeel is, het verdriet en de pijn zit er nog, ik negeer het alleen zo af en toe onbewust omdat mn hersens zo nu en dan op zwart gaan.
En als ik dan weer wel even denk... dan komt het tien keer zo hard terug... het verdriet, de pijn, het missen...
Ik hou het "no contact" met inzet van al mn wilskracht met veel moeite net aan vol... via via weet ik dat het haar ook heel erg zwaar valt en dat het niet echt goed gaat met haar... en dat doet me zoveel pijn en verdriet...
Wat kan een mensenleven snel veranderen van fijn en prettig en leuk (met uiteraard ook wat minder leuke kanten) naar een smerige vieze stinkende rotbende...

Vanochtend in de lift werd ik aangesproken door de schoonmaakster... goh... u bent veel afgevallen he? Welk dieet volgt u... ik heb haar met tranen in mn ogen en een niet al te vaste stem uitgelegd dat ik geen dieet volg en dat ik deze manier van afvallen niemand kan aanbevelen.

Ik ga me nu maar weer op mn werk proberen te concentreren, bedankt voor het lezen en sterkte aan allen.