Hallo daar ben ik weer en ik moet nodig even van me af schrijven.

Mijn laatste blog was van de vorige week nadat ik een bezoek had gebracht aan mijn ex om mijn laatste spullen te gaan halen. Dit was een erg prettig bezoekje en dacht het hierna ook te kunnen afsluiten.

Nu ik thuis was en het weekend voor de deur stond voelde ik me ook goed en sterk. Echter nu het weekend om is, ben ik weer in een ontzettende dip terecht gekomen, het weekend was top ben op stap geweest en de zondag de hele dag wat met m'n vrienden gedaan. Zaterdags zelfs mijn ego wat laten strelen maar je maakt toch steeds de vergelijking, naahh toch niks voor mij moet wat meer zijn als mijn ex. Ik heb dus genoeg afleiding gehad in het weekend. Maar nu de schoolweek weer is begonnen heb ik weer veel vrije tijd die ik ook alleen ben, op school is het stil (geen berichtjes meer) en krijg ik toch weer een gevoel van leegte.

En door dit alles ga ik me weer van alles afvragen en steekt de angst om nooit meer iemand als haar tegen te komen de kop op! Ontzettend jammer want ik dacht dat ik er wel klaar mee was en langzaam vooruit ging.

Maar nu komen er dus weer vragen, vanaf wanneer is het begonnen dat je dacht dat het over was? en waardoor en noem maar op. Ergens heb ik het gevoel dat ik dit nog heel graag wil weten voor mezelf, ik twijfel op het moment erg aan mezelf en dat wil ik niet, maar dit komt voor mijn gevoel doordat ik totaal geen idee heb waardoor onze relatie nu werkelijk aan kapot is gegaan. Ik wil graag mijn zelf vertrouwen weer opbouwen en als ik daarvoor met haar moet praten dan moet dat maar. Maar ook zegt mijn gevoel ergens, je was zo goed bezig door haar links te laten liggen en weer met je zelf bezig te zijn. Dus laat haar met rust en ga verder, ze zoekt het maar uit en komt er nog wel achter.

Er waren achteraf wel tekenen en wat kleine irritaties. Maar deze waren totaal niet de moeite waard, om er een eind aan te maken in mijn ogen. Maar dit lag voor haar blijkbaar anders, jammer maar helaas voor haar was het gewoon op. En daar kan ik met mijn hoofd niet bij dat je 2,5 jaar binnen 6/7 weken volgens haar hoe ik het heb begrepen helemaal kan afbreken en uit het niets kunt stoppen met een relatie.

Ik moet er wel even bij zeggen dat dit dus mijn eerste echte relatie was en daardoor het misschien ook allemaal extra moeilijk is omdat ik hiermee totaal geen ervaring heb. Wel kijk ik er ontzettend naar uit als we weer een maandje verder zijn en te zien hoe en waar ik in het leven sta!

Maar hebben jullie misschien nog wat tips? wat zou het beste zijn denken jullie, juist nog wel het voorval uitpraten nu op een rustige manier? Ze heeft me toen immers overvallen om het een dag na haar terugkomst met dit nieuws te komen. Nu kan ik weer redelijk rustig en normaal denken, alleen zit ik momenteel in een gigantische dip. Ik hoor immers ook niks meer van haar. En daar is ze me ook niet verplicht toe maar toch. Ik hoor haar nog zeggen we kunnen gewoon vrienden blijven en ik kan het contact met jou ook niet verbreken. Alles lijkt nu totaal het tegenovergestelde wat ze me toen vertelde. Ik zou geen gekke dingen moeten doen, zij feest als een beest en ergens zegt mijn gevoel dat ze al weer achter de volgende aanloopt (rebound wie weet?!)

Zo ik vind het nu wel even genoeg, ik pak me zo meteen lekker op om even lekker te gaan sporten en mijn agressie er uit te trainen! En ik probeer er weer even lekker een nachtje over te slapen en morgen hopelijk weer een goed begin te hebben. En haar weer totaal te kunnen vergeten!

Maar tips zijn uiteraard welkom voor hoe nu verder!