Hoe herkenbaar, alle verhalen zijn eigenlijk het zelfde. Er lijkt geen universeler probleem te zijn dan liefdesverdriet. Ook al lijkt het alsof niemand begrijpt hoe diep je in de put zit, weet eigenlijk iedereen waar het over gaat en hoe het voelt. Zelfs een wildvreemde kan wel opbeurende woorden voor je verzinnen. Toch is er maar een iemand die je echt zou begrijpen, die een tijdje geleden nog de persoon bij uitstek was om mee te praten, tegen aan te liggen en te huilen. En juist die persoon is in een klap onbereikbaar. Je maag draait en je hoofd bonkt terwijl je verstrikt zit in verlanges om ommiddelijk met hem of haar te praten en grote woede omdat hij of zij toch ook de oorzaak is van deze grote misere.

Het is vier uur 's nachts en het is koud in mijn kamer. Om de stilte te verdrijven heb ik radio 4 aan gezet. Ik ben misselijk, heb hoofdpijn en brandende ogen, maar terwijl ik tik word ik langzaam rustig.

Sinds oktober is mijn vriend bij mij in huis komen wonen. We hadden toen bijna twee jaar een goede relatie in mijn ogen. We hebben uitgebreid gepraat over alle voor en nadelen van samenwonen. We hadden niet veel tijd om na te denken want hij moest zijn kamer uit. Ik vond het heerlijk. We hebben allebei een druk leven, maar zo zagen we elkaar in ieder geval elke avond en ochtend. Het was heerlijk om je maatje zo dicht bij te hebben. Plotseling weer familie. Alle frustraties van een dag hoef je niet zelf op te lossen. Alle leuke dingen kon je delen. Nooit meer alleen gehaast ontbijten. En het was nooit meer koud in bed. Ik vond ons een leuk stelletje en zo zag de buitenwereld ons ook.

Wat ik niet goed wist was dat hij sinds de zomer al met dubbele gedachtes rond liep. We zijn allebei nog jong, maar onze relatie was zo goed dat we bijna bang waren dat we ons hele leven samen zouden doorbrengen. Terwijl ik op vakantie was heeft hij een paar leuke meisjes ontmoet, waardoor hij extra werd geconfronteerd met het feit dat hij aan een relatie 'vast-zat'. Maar hij verdrong deze gevoelens liever dan er over na te denken, omdat onze relatie te waardevol leek om hiervoor op te geven. Terwijl ik dacht dat alles geod zat speelde hij mooi weer en besloot bij mij te komen wonen.

De rest is een lang verhaal, maar het kan ook kort. Ik werd een beetje jalours op zijn studiegenootje waar hij wel erg goed mee kon opschieten, terwijl zij mij hooghartig leek te negeren. Na kerstmis maakte hij het uit, acht uur later was het weer aan en lagen we huilend in elkaars armen. Twee dagen geleden maakte hij het opnieuw uit. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.

Ik voel me leeg en alleen. Alle voorwerpen in mijn kamer die iets met hem te maken hebben brengen me zo van streek dat ik ze maar op de gang heb gezet. Overdag had ik wel wat afleiding. Ik moest gewoon aan het werk. Nu het weekend knap ik pas echt. Ik kan nu niet meer vluchten in allerlei dagelijkse bezigheden. Bij vlagen ben ik verschrikkelijk kwaad en wens hem dingen toe waarvan ik niet had gedacht dat ik het iemand ooit zou toewensen. Dan voel ik me gebruikt, vies en vernederd. Dan weer voel ik me in de steek gelaten, aan mijn lot over gelaten.

Af en toe koester ik een vage hoop dat alles morgen weer goed zal zijn. Al weet ik donders goed dat dat niet kan. Er is nu zoveel kapot gemaakt. Gevoelens van vertrouwen en geborgenheid zouden niet meer terug kunnen komen zonder bijsmaak.

Ik hoop dat ik nooit en dan ook nooit in mijn leven iemand anders zoiets aan zal doen.