Ik ben vandaag voor de eerste maal in weken terug plannen aan' t maken voor de toekomst, iets dat we normaal met ons twee deden.. Sommigen hebben me de raad gegeven om nu eens dingen te gaan doen die al gepland waren, maar uiteindelijk door omstandigheden er nooit van gekomen zijn.

Het wordt inderdaad tijd dat ik aan mezelf ga denken, en niet meer aan haar en alles in vraag ga stellen... Ik vind het wel raar dat de weinige momenten die we thuis nog samen hebben toch niet slecht aanvoelen. Het is natuurlijk als ze dan weg is dat de weerbots komt...

Gewoontes die je bijna 14 jaren hebt "afleren" is niet simpel. Alleen in een groot bed kruipen en proberen te slapen is me vandaag niet gelukt... Het is stil in huis en er is niemand om tegen te praten... Ik probeer inderdaad uit te kijken naar een nieuw begin, maar het lijkt zo ver weg...