Ik heb me dit weekend zo kut gevoeld, kan oprecht zeggen dat het het ongelukkigste weekend uit mijn leven was. Ben naar mijn ouders gegaan. Toen ik weer terug kwam in mijn stad, rond een uurtje of 23:30 's avonds kreeg ik een belletje van mijn ex-vriendin. Hoe mijn sinterklaas weekend was gegaan en dat ze zo'n drukke week had gehad. We praatte zeker een uur over de telefoon, alsof het als vanouds was (ik besefte me dat dat niet zo was, maar het leek wel of zij daar helemaal niet bij stil stond). Vandaag dacht ik dat het misschien een lief gebaar was om allemaal relax spulletje te kopen en dat bij haar door de brievenbus te doen zodat ze het zou vinden na haar drukke dag. Gewoon een teken dat je veel om haar geeft. Ik ben er heen gefietst maar onderweg knapte mijn band. Toch doorgefietst op mijn velg om haar het pakketje te bezorgen door de brievenbus en wellicht mijn fiets bij haar te stallen. Ze was niet thuis. Ben toen gaan lopen richting mijn huis en na 2 min zag ik haar aankomen fietsen. Ik heb toen maar gezegd dat ik wat bij haar bezorgd had en of ik mijn fiets kon stallen. Ze vroeg of ik wat thee wilde drinken, ook al moest ze snel weer weg. Eenmaal binnen, toen ze het pakje had geopend heb ik haar gevraagd of nog aan me dacht en of ze nog gevoelens voor me had. Ze antwoordde dat als ze het moeilijk had, ze aan me moest denken en dat ze wel gevoelens had, maar dat die niet meer hetzelfde waren als voor mijn vertrek. Maar ze wilde niet opnieuw beginnen, en was content met haar leven op dit moment, ook al is er niemand anders in haar leven.

Ik heb toen gezegd dat ik niet snapte waarom ze me opeens zo heeft laten vallen, in contrast met wat ze me al die tijd zei (dat ze zo veel van me hield). Ik heb haar verteld dat het voor mij zo niet langer ging, en dat ik haar na vandaag nooit meer zal zien, niet meer zou bellen of sms-en/msn-en. Ze keek me verbaast aan en zei dat we toch gewoon heel goede vrienden konden blijven. Dat werkt niet voor mij, ik hou echt van je maar dit doet me heel veel pijn, zei ik. Ze moest echt weg, was al een half uur te laat op haar afspraak, en zei ik bel je snel. Heb toen gezegd dat ik het echt meende, dat ze me niet meer zou zien. Ze vond dat ik haar dan liet vallen, maar kon het ook wel weer begrijpen als het moeilijk voor me was. Ik heb haar toen verweten dat ze mij heel erg heeft laten vallen. Maar ze moest weg, we omhelsde elkaar, zoende elkaar op de mond voor het laatst..... en dat was het, het einde, uit mijn leven gewist. Kan het niet geloven, het lijkt gewoon op een slechte huil film. Maar het is voorbij, ik moet door maar heb geen idee hoe. Ik voel me leeg van binnen, gewoon op, heb al zoveel verdriet hiervan gehad dat ik vandaag er bijna geen traan om kan laten.

Liefs
Iefs