Zit op dit moment weer zwaar in de put.
Ik zal even mijn verhaal zo kort mogelijk vertellen (al zal dat niet mee vallen.

3 jaar geleden heb ik mijn ex ontmoet. Het was gelijk al een moeilijke relatie. Doordat ik last had van extreme bindingsangst durfde ik in het begin niet te binden aan haar. Dit vond ik zij en ook ik erg moeilijk.
Na een tijdje heen en weer getrek heb ik er bewust voor gekozen om toch voor haar te gaan. Ik vond het op mijn angsten en jaloezien na, helemaal geweldig met haar.

Toch meldde ze mij een paar maanden later dat ze twijfelde over onze relatie, omdat ik geen familiemens ben en zij wel (voor mij geen enkel probleem, voor haar wel) en omdat ik soms nogal last had van sombere stemmingen.
Toch vond ze het ook erg fijn met mij en had ze besloten om met me door te gaan.
Na een goede periode afgewisseld met een wel eens wat mindere dag, gaf ze opnieuw aan dat ze twijfelde en niet wist of ze wel echt gek op me was. Ze heeft enkele dagen later besloten om er mee te stoppen.
Ik was er echt helemaal kapot van! Ik had zo mijn best gedaan voor haar, had alles maar dan ook alles voor haar over. Ik was mezelf gewoon compleet kwijt geraakt.

Na anderhalf jaar heel af en toe contact begon ze me op een avond aan te spreken op msn.
Ze had het over alle intieme dingen wat we meegemaakt hadden in onze relatie en dat ze daar naar terug verlangde.

Een paar dagen later waren we weer bij elkaar en hadden het opnieuw helemaal geweldig.
Toch liet ze me een paar keer weten dat ze keer op keer twijfelde aan ons.
Haar ouders waren er niet op voor dat we weer wat hadden en dat trok ze zich heel erg aan en ook wist ze niet wat ze voor me voelde.

Na een pauze te hebben ingelast van een paar weken, gaf ze me aan dat ze me heel erg miste en dat ze er nu echt voor wou gaan. Ik was erg blij met dit nieuws. Ik dacht echt dat ze nu echt voor me zou gaan. Maar na een paar dagen een heerlijke avond en nacht (met intieme sex) te hebben doorgebracht, kreeg ik de volgende dag haar huilend aan de telefoon. Ze twijfelde toch weer en ze liet me weten dat ze het niet meer kon.
Ik was er echt helemaal kapot van...
Ik stelde haar voor om een keer met me mee te gaan naar mijn therapeute. Daar wou ze over nadenken en ze wou me op de hoogte houden hiervan.

Na een maand geen contact nog steeds niks geen bericht van haar kant, kreeg ik te horen via haar schoonzus dat er bij haar MS was vast gelegd.
Daar ben ik echt heel erg van geschrokken. Het leek me dan ook niet het goede moment om haar te vragen of ze er al over na had gedacht over ons.

Een maand later heb ik toch besloten om contact met haar op te nemen om eens met haar te praten over hoe nu met ons.
Na een week kreeg ik eindelijk een mailtje terug:
Ze had op dit moment helemaal geen behoefte aan een gesprek en wilde ook niet mee naar mijn therapeut. Ze heeft het helemaal afgesloten. Ze vind dat ze daar al duidelijk in was geweest dat ze niet meer verder wou en daarbij wil ze het laten.

En nu zit ik dus hier... compleet kapot van verdriet en wanhoop. De ene paniekaanval na de andere...
Ik heb me weer compleet voor haar gegeven, mezelf weg gecijferd, maar veels te weinig terug gekregen.
Ik houd zo zielsveel van haar, maar het is helaas niet genoeg. Ze houdt niet genoeg van mij is de conclusie van het hele verhaal. Wéér door die helse pijn.... Wéér haar moeten loslaten.... Terwijl ik zo graag bij haar wil zijn, haar wil steunen met haar ziekte, maar ook gewoon leuke dingen doen, met elkaar vrijen... Maar helaas het is over!!
Bovendien heb ik ook net een nieuwe baan waar ik me nog niet zo lekker voel.... Bah.... zie er als een berg tegenop om morgen naar mijn werk te gaan. Ben veels te bang dat ik mijn emoties niet de baas ben, zoals dat nu het geval is.
Het voelt in ieder geval wel lekker dat ik mijn verhaal even kwijt ben. Al is dit nog maar een verkorte versie ervan, er is zo'n hoop gebeurd afgelopen periode

In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Ik zou het heel erg fijn vinden om een reactie te ontvangen.

Groeten Ed.