Eerst mijn excuses voor mijn vorige post maar het kwam echt uit mijn hart, nu nog steeds dwaalt deze gedachte door mijn hoofd.
Sedert sedert woensdagavond heb ik geen nieuws meer ze is er niet alles is dicht, ik kom gewoon zot nee ik bespionneer haar niet maar toevallig staan onze huizen op 500 m van elkaar en moet ik wel voor haar deur voorbij, alhoewel ik toegeef er meer voorbij te rijden dan normaal zou moeten.
Ik heb zoveel vragen die in me rondgaan en waar ik geen antwoord op vind het kwelt me en steeds begin ik te wenen, in die 14 dagen tijd ben ik al zeven kg vermagert ik krijg gewoon geen voedsel meer binnen.Ik zit zo hoopvol naar mijn gsm te kijken in de hoop een sms te krijgen om het eender wat gewoon te voelen te weten dat ze nog aan me denkt.
Ik kan maar niet begrijpen dat je zomaar de knop kunt omdraaien en niks meer van je laat horen, ik voel me zo een loser.
De draad terug opnemen lukt me niet morgen moet ik terug beginnen werken denk niet dat ik dit ga aankunnen ik wil gewoon hier zitten wachten en hopen op haar msn zie ik nu staan ik kom niet meer on op dit adres nieuw adres beschikbaar.pffff dit was mijn enige troost haar te zien online komen op msn zelf niet om er tegen te praten maar dan wist ik dat ze thuis was,
Ik voel me uitgeput,geen slaap geen eten alleen maar drinken en roken dat het niet meer normaal is.
Ik heb terug een sms gezonden deze morgen het was sterker dan mezelf maar ik krijg geen respons en dit doet me terug de dieperik ingaan ik vernam dat ze bij haar ouders is en normaal moet ze morgen werken, ik weet geen raad met mezelf ik ben zo down.
waarom nou jij ........... ik rijd door de stad en ik zie koppeltjes mensen die elkaar een hand geven en ik zit in mijn auto en ik ween, hoe moet het met me verder deze kwelling kan ik niet blijven verwerken het doet zo een pijn , snif