Door de recente breuk met mijn vriendin ben ik tot het inzicht gekomen dat een bepaalde issue die ze met mij had, al jarenlang bestond...
Ik stel me te snel te familiair op naar nieuwe mensen, die mij nog niet kennen en ook niet kunnen kennen.
Ik ben altijd rap van tong geweest, maar ik heb mij altijd in gezelschap bevonden van mensen die mij kenden of die duidelijk hun grenzen aangaven, zodat ik er vooral niet over zou gaan. In losse situaties maakte ik geen onderscheid meer tussen de verschillende mensen, waardoor ik mij tegen mijn vriendin hetzelfde ging gedragen als tegen mijn vrienden.
Mijn ouders en vrienden hebben aangegeven dat dit al lang bestaat, al van toen ik nog een kind was, het te snel te familiair omgaan met mensen. Maar nu pas besef ik wat voor schade ik moet hebben aangericht door de jaren heen, tegen mensen die mij niet kenden... en ik schaam mij oprecht hiervoor.
Mijn verhuis naar het buitenland heeft daar ook geen goed aan gedaan, daar ik in een omgeving terechtkwam waarop ik wel moest vertrouwen op mijn gladde tong... ik kwam tussen mensen terecht die dat allemaal deden, wat het probleem nog verder versterkte.
Nu heb ik dat door, nu kan ik eraan werken, nu kan ik erop letten...
Wanneer het al te laat is.
-In wat voor zin familiair?
-In wat voor zin familiair? 'Je' tegen je schoonouders zeggen, terwijl ze liever 'u' horen?
-Lekker onderuitgezakt in de stoel zitten, voeten op tafel en doen alsof het al jaren te thuis is?
Of moet ik aan iets heel anders denken?
Eerder het laatste, iets wat
Eerder het laatste, iets wat ik bij vrienden toe is, als we bijvoorbeeld iets gaan drinken, zomaar even hun glas pakken, een slokje nemen, dan terugzetten en zeggen 'ik mocht toch wel he?'
Dit heb ik ook bij haar gedaan... we zaten toen gezellig te kletsen met haar beste vriend (die ze al 8 jaar kent), en het was voor mij moeilijk om te volgen.
Als ik me gewoon goed voel, dan laat ik hen doen en doe of zeg weinig, dan kijk ik even de kat uit de boom om dan later in te pikken... Maar nu wilde ik zo graag dat mijn relatie ging voortduren, dat ik wilde laten zien dat ik ook grappig kon zijn, ik wilde niet dat die beste vriend van haar mij saai zou vinden... Achteraf gezien echt stom van mij, en dat is gewoon lomp ten opzichte van mijn vriendin, bij mijn vrienden kan ik zoiets doen omdat ze me kennen en het wel zouden zeggen als ze dat niet leuk zouden vinden...
Bij haar moet het heel ongemanierd zijn overgekomen, gewoon erg... ben echt kwaad op mezelf dat ik mijn gezond verstand niet liet primeren...
Dan is het misschien geeneens
Dan is het misschien geeneens een 'te snel familiair zijn' probleem, maar voelde je eerder een bepaalde geldingsdrang bij jezelf t.o.v. onbekenden. Als die andere vriend er niet was geweest had je je waarschijnlijk niet zo gedragen.
Toevallig las ik pas, om een heel andere reden dan dit forum, een artikel over authentieke personen. Bewezen werd dat mensen die zichzelf zijn, het meest gelukkig zijn. Dat wat je deed toen die andere vriend er was, was niet iets wat je in eigenlijk niet zou doen als hij daar was. Moraal: blijf gewoon jezelf en wees gelukkig dat jezelf zijn wordt uiteindelijk ook het meest gewaardeerd door de mensen om je heen.
Ja je hebt gelijk, ik heb een
Ja je hebt gelijk, ik heb een moeilijk verleden gehad (gepest op school, in onderdrukking geleefd van mijn oudere broer,...), dan nog eens naar het buitenland gaan en weer terugkeren met niets... een mens zou zich voor minder minderwaardig gaan voelen, waardoor die geldingsdrang zich nog eens uitvergroot ging gaan manifesteren...
Ik denk dat het het beste is om eens met een psycholoog te gaan praten hierover, dat moet stoppen. Ik doe mensen onbedoeld pijn vanuit deze drang om mezelf te profileren... en dan ook het meisje waar ik het meeste om geef.
Bedankt, Shockwave, je hebt me echt wel geholpen