Toen we afscheid namen
huilde ik.
Dat hoort zo, bij afscheid nemen.
Dacht ik.
Ik dacht wel meer. Toen.
Dat ik van je hield enzo.
En dat ik nooit meer kon. Houden van.
Ja, zo dacht ik. Stom misschien.

En dat ik je nooit meer zou zien.
Dat dacht ik ook.
Dat ik nooit meer die mooie krullen van je zou zien,
Dat mooie lijf.
Die ongelijke borsten.
Dat ik nooit meer je zachte stem zou horen.

Mooie man, mooie man.
Nooit meer.
Jezus, wat dacht ik stom.

Wist ik veel.
Dat ik je steeds, overal weer zou zien?
Overal mooie donkere krullen,
overal die warme stem?
Verdomme.

Maar nooit meer, nooit meer
die ongelijke borsten.
Zo stom was ik dan weer niet.