Mijn wens is om weer écht blij te worden na wat er sinds 2009/2010 gebeurd is. Na een 'instorting' en dankzij de professionele hulp en (helaas) antidepressivum kan ik gelukkig weer genieten. Ik kijk uit het raam, zie de mooie kleuren van de struiken en verheug me om er straks op uit te gaan. De merels en mezen buiten lijken te symboliseren dat het leven - ook in roerige tijden - doorgaat.

Ondanks al het kleine geluk, is er steeds een stukje verdriet... Misschien heimwee naar de sterke persoon die ik voor de relatie met M. was? Of de eenzaamheid van het gevoel? Tot december 2011 heb ik alleen maar kunnen zwijgen. Eerst mijn beste vriend ingelicht, toen mijn familie en daarna steeds weer een stapje naar openheid. Boos kunnen zijn en verdriet mogen hebben. Mezelf niet schamen. Schrijven lijkt me daarbij constructief. Iedereen wist wel dat M. voorbij was, maar de toenmalige gebeurtenissen en hun nasleep duren voort.

Komende tijd wil ik een paar concrete stappen gaan zetten. Ik kijk ernaar uit om mijn therapie af te ronden, om met het 'ziektebeeld' PTSS/depressie te kunnen leven. Mogelijk medicatie onder begeleiding afbouwen en weer op mijn eigen krachten vertrouwen. Heel misschien M. confronteren. Bovenal: weer sterk en gelukkig worden.

Groet,
Tiramisu