Na 4 jaar vrijgezel te zijn geweest zei ik 3 weken voor de grote ontmoeting tegen een vriendin "nou, zou het wel leuk vinden om weer eens een vriendje te hebben"...Maar gewoon relaxt want ik ben erg op mijn vrijheid gesteld en heb een druk eigen leven..Heb al jong een aantal keer samengewoond en dus genoeg "relatie-ervaring" om te weten wat ik wel en vooral niet wil (lees ben nogal kritisch, het is nu graag of helemaal niet). Anyway 3 weken later dus,werden mijn vriendin en ik uitgenodigd door een wederzijdse vriend om te gaan stappen. Er zou nog een vriend van hem meegaan, mijn vriendin mailde me een foto van hem door..Ik moest lachen om de foto want het was de grootste patser met kapsones die ik had gezien!

Maarja lekker belangrijk, feesten doen we toch wel hahah...Zo gezegd, zo gedaan 1 oktober 2005 werden we opgehaald om naar Zaandam te gaan om te feesten. Vriendin en ik stappen in de auto, het is laat dus donker en kon hem niet goed zien op de passagiersstoel. Voorstellen je kent het wel, ze babbelen wat, ik ben altijd van de kat uit de boom kijken en hou het een beeetje low profile. Dus ik hoor hem zo praten, nou klink best aardig wat hij te zeggen heeft, heb nog nix patserigs of kapsonerigs kunnen ontdekken. Tijdens een sanitaire stop in Amsterdam stap ik uit de auto, loop terug en hij staat daar inmiddels naast de auto, en BAMBAMBAM....ik was eigenlijk al verkocht...Eenmaal een uurtje in de club raken we eigenlijk pas in gesprek met elkaar en toen ben ik zo geschrokken..

Er bleek een hele warme, gezellige,grappige en energieke persoonlijkheid achter die kapsonesfoto te zitten hahhaha zo zie je maar weer. We zijn sinds dat moment niet meer van elkaars zijde geweken die nacht kletsen, lachen, dansen en opeens was het 08.00,de tijd was echt voorbijgevlogen. We gingen nog een after houden bij mij thuis met z'n allen..We hebben die ochtend wel gezoend maar ik was zo moe (en ik vondt hem eigenlijk al erug leuk, leuker dan alleen een one night stand. Dat ik ze lekker naar huis laten gaan...Heb een weekend later een feestje bij mij thuis georganiseerd als excuus om hem snel nog eens te zien hahha. Het werkte, hij kwam en het was weer zo gezellig tot in de hele vroege uurtjes. Het weekend erna zijn we op onze 1e date geweest, het was perfect en had een heerlijke avond gehad. Die avond is hij ook blijven logeren en dat was geweldig..

Pisverliefd waren we allebei maar te stoer om het toe te geven..WeHij heeft net als mij een druk leven en hij was eigenlijk nog nooit verliefd geweest, het was echt een player+, en zat er net als mij eigenlijk niet echt op te wachten. We wonen allebei ver uit elkaar in grote steden, drukdrukdruk en we dachten dus eigenlijk hetzelfde, we willen alleen de lusten en niet de lasten hahahha. Hij kwam bijna ieder weekend naar mij toe, ben er maar een paar keer geweest, want hij woont nog thuis en ik niet. En soms sloegen we ook wel eens een weekend over..Het was echt geweldig, iedere keer weer als we elkaar zagen, het vuurwerk spatte eraf hahah...

Van Oktober 2005 tot April 2006 was het leven zo mooi, maar toen heeft het een hele vervelende wending genomen. Mijn vriendje heeft een aantal flinke tegenslagen te verwerken gekregen, alles zo goed als te gelijk. Zowel persoonlijk als zakelijk heel veel verotte dingen die ik eigenlijk niet hier hoef uit te leggen...Ze hadden in ieder geval heftige consequenties voor zijn leven en helaas ook nog eens voor onze relatie..Ik deed er alles aan om hem op te beuren, maar dat is moeilijk bij iemand die geestelijk helemaal in de knoop zit en steeds verder wegzakt in een depressiel. Wat volkomen begripvol is na al die gebeurtenissen die hij te verduren heeft gehad. Helaas is het moeilijk om depressieve mensen te helpen, hoe vaak kan je zeggen dat alles weer goedkomt terwijl de situatie aardig hopeloos is om dat moment en hij het helemaal niet meer ziet zitten. De gedachte van zelfmoord is hem dan ook niet vreemd en dat was best angstig op momenten als je dan zover van elkaar verwijderd bent.

Hij sloot zich steeds verder, hoe hard ik mijn best ook deed in de weekenden dat we elkaar nog steeds wel zagen en ik altijd probeerde leuke uitstapjes te maken om zinnen te verzetten. Doordat hij boos op zichzelf was ging hij de mensen om zich heen kwetsen, ook mij, en werd steeds harder in zijn gedrag. Ik kan, als ik echt zoveel van iemand hou, er maar slecht mee omgaan als diegene gemeen tegen me is..Hij riep ook al steeds dat hij mij niet waard was en dat soort dingen, maar in het begin wou ik daar nog niet aan. Na een tijdje trok ik zijn gedrag echt niet meer goed, het maakte me vreselijk onzeker en dat haat ik...het heeft me toen aan het denken gezet. Iets wat mooi is moet je niet lelijk maken, want als er al barsten inzitten wordt het nooit meer helemaal hoe het was...of zou moeten zijn! Zou het toch niet verstandig zijn om tijdelijk uit elkaar te gaan ?????

De laatste zondag in Juli waren we weer bij mij en ik had het plan opgevat om een bootje te huren en te gaan varen en picknicken. We werden die zondagochtend samen wakker door een flinke regenbui, allebei flink de pest erin want we hadden ons er echt op verheugd. We gingen toch op de gok (optimist als ik ben), terwijl er eigenlijk steeds meer donkere wolken over kwamen drijven maar noog geen druppels...Eenmaal een half uurtje in het bootje, de verhuurder stopte ons nog een paraplu in ons handen op het laatste moment bedankt daarvoor haha, begon het weer te regenen. We zijn gaan schuilen onder het eerste bruggetje..We waren allebei wat stil en in gedachten die dag, achteraf bleken we precies aan hetzelfde te denken. Eenmaal weer op weg vroeg ik ineens "Denk je dat we het gaan redden? Toen hebben we op dat bootje in de regen, onder de plu, samen besloten om een tijdje uit elkaar te gaan omdat dit niet goed kan blijven gaan. Straks komen er irritaties, heb aandacht nodig die hij me momenteel niet kan geven, en we vinden beiden dat ik beter verdien. Ik kan hem niet helpen nu hij behoorlijk in de knoop zit, daarvoor gaat hij naar de phych. Hij wil ruimte hebben om zichzelf en de rest van zijn leven eerst weer op de rit te zetten. Er trekken al genoeg mensen aan hem en hij heeft zoveel stress. Ik begrijp dit en sta er volledig achter dat we dit doen, het is beter voor ons allebei....

Alleen één probleempje, in de praktijk blijkt dit het moeilijkste te zijn wat ik ooit heb moeten doen. Iemand loslaten waarvan je zoveel houdt, in de hoop dat hij ooit weer bij je terug komt..Heel heftig kan ik je zeggen, als je ineens geen contact meer met elkaar hebt, we moesten het altijd al veel van telefoon/sms hebben door afstand en ineens was dat niet meer....Ons boottripje was ook gelijk ons laatste dag samen en hebben afscheid van elkaar genomen en het was voor hem makkelijker om geen contact te hebben. Maar ik mocht hem altijd bellen als ik het moeilijk had, hoewel ik dat echt wil beperken want dat is wat er van me gevraagd wordt...Die zondagavond voor het slapen gaan nog wel wat sms verkeer over dat het moeilijk zou worden enzow maar we gaan ervoor, we staan er allebei achter!

De eerste 2 dagen daarna was ik eigenlijk in shock, had gelukkig nog vakantie. Herinner me vaag dat ik zelfs die dag erna maandag naar een mode vakbeurs in Adam ben gegaan voor mijn winkel in mode accessoires. Heb daar lichamelijk gelopen maar geestelijk kan ik me nix herinneren. Was ook xpres met de trein gegaan, autorijden was gewoon gevaarlijk. Maar ik moest en zou gaan, gewoon doorgaan met de dingen die al gepland stonden en doorgaan met mijn leven, zoals hij het graag zou zien....Vrijdag ging het fout, ik werd wakker en alsof ik een klap met een hamer had gekregen, drong het tot me door wat we nou eigenlijk gedaan hadden...Heb die dag vreselijk gehuild en paniekaanvallen gehad van wat heb ik gedaan, ik ben hem kwijt, stomme trut !! Heb hem toen later die dag toch gesms't dat hij me even moest helpen en zeggen dat het goed is wat we doen. Hij was heel lief en begripvol (ik voelde me gelijk alweer zwak na 4 dagen!) en heeft me weer een beetje opgepept. Moest even horen dat we dit doen omdat we samen een toekomst willen met elkaar....Toen had ik weer kracht, heb dat weekend een afscheidsweekend gehouden en ben lekker naar het strand geweest.

Het ging al die dagen goed, maar nu ik ook weer aan het werk ben, mijn manager op vakantie is en ik tijd heb om te nixen en veel te veel na te denken, ging het weer ff fout, echt een paar dagen achter elkaar. Ik wou doorbijten maar werd echt heel erg somber, doordat we geen regelmatig contact meer hebben ging ik voor hem denken, hele rare dingen. Bang dat hij denkt dat ik niet meer van hem hou, dat ik hem laat vallen en dat ik een slappe trut ben die hem niet kan helpen en waar hij nix aan heeft, hij veranderd zo dat hij mij niet meer leuk vind, ik pas straks niet meer in zijn nieuwe succesvolle druk leven, hij ontmoet een dame.... Kortom volledig doemdenken wat nergens op sloeg ook nog en dat werd erger en erger, ik wou het niet maar mijn geest nam een loopje met me

Afgelopen woensdag was echt een dieptepunt, ik ben niet gaan werken, kon het echt niet opbrengen (om 8u vol te maken met nixen hahah). Heb echt een jankdag gehad dat wil je niet weten, maarja gooi het er maar uit, het is echt hartverscheurend...Ik dacht dit kan toch niet de bedoeling zijn, nu zijn er 2 mensen die zich slecht voelen...zou dat nou niet anders kunnen ? Heb hem de volgende dag op mijn werk gesms't dat ik het maar raar vindt dat we ineens vreemden voor elkaar zijn,hoe hij het vind en hoe het met hem gaat? Hij noemde me nog steeds lieverd en het ging ok, maar soms ook niet. Hij vind het ook moeilijk maar ziet niet echt een andere oplossing en vroeg of ik er wel een wist ? Heb hem een lange email gestuurd, een sms was te kort, over dat ik heb gezocht naar ervaringen van mensen hoe dit aan te pakken. Het is goed maar waarom voelt het dan zo slecht ? Het had even een paar uur geduurd voordat ik de juiste versie had (dacht ik na 884 versies en zag het allemaal niet meer goed) Veel te eerlijk geweest over hoe rot ik me voel en me heel kwetsbaar opgesteld (weer die angst en onzekerheid om hem kwijt te raken) Vervolgens Hoor ik uren nix van hem, dat is niet vreemd want drukdrukdruk en gebeurd vaker. Maar ik voelde me zo'n kneus en echt een stomme move bladiebladiebla je kent het wel..Wist eigenlijk wel dat ie me laat zou bellen maar toch ik kneep hem eventjes..Heel vreemd...alsof ik hem gister nog aan de lijn had, toen ik dat zei zei hij precies hetzelfde hahaha..

Om een heeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang verhaal (sorrysorrysorry maar het lucht wel heerlijk op hahahahah) kort te maken. Conclusie; er is dus geen andere oplossing als zonder contact doorgaan met leven en er het beste van maken en maar afwachten wat de onzekere toekomst ons bied !! Vraag me dus af of er op dit forum mensen zijn met dezelfde ervaring die mij wat advies kunnen geven hoe zoiets nou gaat ??????????????????? Thanxx