Drie weken later...
nog steeds thuis..depressie.
man man. het is niet te geloven. voor een man.
en wat voor één.
en toch...
de eerste twee weken kwam ik m'n bed niet uit. huilen.
vorig weekend ging het wat beter en ik dacht : nou ben ik er!
nou...misgedacht.
ging effe nr Ilse de lange luisteren...without you
en alles kwam weer naar boven
een diepe terugval..weer alle herinneringen. weer huilen.
ik haat de tranen !
dan ineens z'n dochtertje die smst en belt dat ze me mist.
de oudste dochter niet meer zo..Die heeft het geplaatst.
tja na twee maanden of meer..
maar hem..mis ik. en de drang hem te contacteren is er nog
altijd. maar ik doe het NIET
Ik hou me sterk.
ben al es buiten gekomen en er zijn dagen datik soms ook heel even al niet meer aan hem denk.
durf al wat te flirten via chat met andere mannen.
maar daar blijft het bij.
mss begin ik stillaan te genezen.
en hoort het huilen erbij;
en ook ik,net als moerbei denk dat hij me nooit meer in zijn leven zal willen terwijl het niet zo is. hij wil vriendschap. en hij weet dat ik dat momenteel niet kan. en als het ooit, oooooit zo is dat ik het dan wel zal laten weten. maar weet niet of ik dat wel wil. met een man die me dood en de diepste put in wenste, niet altijd even lief was en na een week bij me op de sofa te zitten huilen al op een datingsite staat . om er niet te vinden wat hij wil en mss ooit het lef zal hebben terug tekomen naar mij.
wat een puinhoop.
ik wil terug nr die dagen dat ik erffe niet aan denk.
of niet meer aan denk.
damn it hurts en ik kan wat steunwoorden gebruiken...

knuffel iedereen