Goed... bijna 2 weken geleden dat het voorbij is... Nu zit ik hier, kan amper eten en weet met mijn triest gevoel geen blijf. Afgelopen jaar startte ik met mijn vriend een eigen horeca-zaak op. Vanaf dag 1 steunde ik hem en hielp hem met alles. Toen ik besloot om mijn job op te geven was al snel duidelijk dat ik mee in de zaak zou stappen. Hij wou dit zelf ook heel graag. Omdat het financieel interessanter zou zijn, gingen we wettelijk samenwonen. Toch spraken we ook over trouwen... Gewoon omdat dit iets was wat we beide graag wilden. We stelden dit uit omdat we er echt een speciale dag van wilden maken ipv gewoon snel snel te trouwen. De opstart van de zaak liep hectisch, chaotisch en vermoeiend. Veel stress en drukke lange dagen maakten dat we naast elkaar gingen leven. Ik deed de openingen, hij de sluiten dus we zagen en spraken elkaar amper. De vrije momenten (zeldzaam) deden we wel leuke dingen en was het steeds genieten van elkaar. Maar met het samenwerken ging het niet goed. Hij was strenger tegen mij dan tegen ons personeel en kon niets van me verdragen. Er kwam een hardheid in hem naar boven die ik daarvoor nog nooit gezien had.

Eind september begon hij met een collega veel te blijven plakken... Ik voelde dat er iets was en uiteindelijk gaf hij toe dat hij sinds kort gevoelens voor haar had. Dit brak mij compleet en het vertrouwen was weg, ook al is er niets gebeurd. Emotioneel werd ik bedrogen. We besloten toch om voor de relatie te gaan en er ons voor in te zetten. De weken erop waren afwisselend leuk en zwaar. We hadden terug meer en betere sex dan voordien, genoten van elkaar, zagen elkaar meer en werkten beter samen. Tot 2 weken geleden. Plots kwam boven dat hij niet meer wou vechten, dat hij alles op de zaak wilde zetten en de relatie wilde stoppen. Hij wil zijn leven resetten en nog maar aan 1 ding moeten denken, de zaak. Ik mocht niet meer komen werken en stond ineens op straat zonder job, inkomen, relatie en beste vriend.

Ik belde meteen mijn vrienden op en die steunen mij enorm. MAAR mijn hart doet pijn. Ik wil met hem verder en zie in hem de man met wie ik mijn leven wil delen. Ik ben kwaad dat ik hem zo steunde in de zaak want het samenwerken heeft ons de das om gedaan. Ik ben kwaad dat hij zo hard moet werken want hierdoor beseft hij niet wat hij weggooit. Hij is op van te gaan voor onze relatie terwijl wij altijd een sterk team waren. Ik ben kwaad omdat hij voor iets kiest dat er nog maar enkele maanden is en mij in de kou laat staan. Volgens mij mist hij me wel, maar dit zal hij niet toegeven. Hij zegt me nog graag te zien, maar dan als mens... Wat moet ik daar nu mee?

Ik probeer nu mijn dagen te vullen maar werk zoeken als je jezelf zo slecht voelt is geen optie, ik weet ook niet wat ik wil doen nu... Maar heel de tijd thuis zitten is ook niet goed... Dus, momenteel suckt mijn leven en moet ik vechten tegen de drang hem niet te bellen of op te zoeken. Ik heb teveel tijd om na te denken en dat doet mij pijn.

Deze week komt hij zijn spullen halen om te verhuizen en ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan. Ik wil hem overtuigen bij mij te blijven maar je kan niemand verplichten bij je te blijven. Ik moet hem met rust laten... Dat is de enige manier dat het misschien nog goed kan komen tussen ons. Door hem ruimte en tijd te geven. MAAR ik mag niet teveel hopen en moet mijn leven terug op gang krijgen... Nu weet ik echt niet hoe ik dit moet aanpakken. Ik zat 2 jaar geleden in een diepe depressie en vecht nu meer als voordien om er niet terug in te belanden. Ik ga aan de slag met alles wat ik leerde maar hoe lang hou ik dit vol? Hoe sterk kan ik blijven om dit alles te overleven?

Pfffffffffffffffffffffff...