Ik heb een relatie van ongeveer 3,5 maand gehad, het is nu ongeveer een half jaar uit. Wat is nu 3,5 maand zou je zeggen, maar ik ben er zo kapot van geweest dat het blijkbaar dus wel veel voor mij betekende.
Mijn ex is een persoon waar ik meerdere malen door vriendinnen en kennissen voor gewaarschuwd was. 'Begin niks met hem!', was het advies dat ik kreeg. Mijn ex dumpte meisjes namelijk als hij er niks meer aan vond, en dat moment kwam vaak snel, hij had een spoor van verbroken relaties achter zich. Ook waren een paar exen vreemd gegaan.
Ik luisterde niet, het leek namelijk allemaal o zo perfect en ik was zo ontzettend verliefd. Ik denk dat het twee maanden goed ging, daarna merkte ik dat hij afstand nam, ik mocht niet meer bij hem slapen, hij zei dingen als 'heb je nog wel tijd voor mij?' en soms werd ik gewoon genegeerd. Het probleem was dat ik hem volledig vertrouwde, ik geloofde ook de dingen die hij zei. 'Ik beloof dat we bij elkaar blijven, als ik iets beloof, dan kom ik die belofte ook na', 'ik vind het kut dat ik je niet eerder ontmoet heb', zulke dingen. Ontzettend naïef vind ik mezelf achteraf. Waar ik altijd wel mee zat tijdens onze relatie, was dat hij altijd aandacht van iedereen nodig had, met name van meisjes. Daarnaast had ik altijd het gevoel dat hij de baas over mij speelde, ik moest me maar schikken naar wat hij wilde en vond. Ik kreeg van dingen de schuld waarvan ik nu denk: waar slaat dat op, waarom geef je me daar de schuld van? Hij gaf me bijvoorbeeld de schuld van dat ik hem een week te veel gezien zou hebben (wtf), hij vroeg me die week bijna iedere dag mee (naar zijn vrienden enzo) en ik kreeg de schuld dat ik hem te vaak zou zien. Achteraf denk ik nu: wtf, dit is echt krom. ...

Goed.. na 3,5 maand ging het uit. Het was behoorlijk onverwachts, hoewel ik ergens wel merkte dat hij afstand nam, maar ik snapte niet waarom. Ik wilde het niet zien. Het lullige is dat ik hem zó vaak gevraagd heb over iets was, of hij wel van me hield, en hij zei altijd dat er niets was en dat hij van me hield. Wat een bullshit. Hij gaf als reden dat hij niet meer verliefd was. Sorry, maar vind ik wederom bullshit. Toen hij het uitmaakte, was ik helemaal gesloopt. Ik had hem die morgen gebeld, of we s avonds zouden kunnen gaan praten, want ik vond het niet chill hoe hij deed. Toen ik bij hem was, vertelde hij het. Ik kon niets meer; ik jankte alleen maar, ging hyperventileren en moest ook nog overgeven. Ik ben 3 dagen niet naar school geweest, ik was gewoon helemaal kapot.

Nadat het uit was, hebben we nog veel contact gehad. We zouden vrienden blijven. Ik heb hem weleens gevraagd of hij een nieuwe vriendin had, maar hij zei: neeeee, ik zit helemaal met mezelf in de knoop. Hij werd zelfs boos op mij dat ik van hem verwachtte dat hij uberhaupt daarmee bezig was. Toen was het oud en nieuw, en zag ik ze samen. Ik wist genoeg. Al dat gelieg. Ik heb hem toen van fb verwijderd. Dat is nu 13 weken geleden. Ik heb hem nooit meer gezien/gesproken daarna. Laatst kwam mijn broertje hem tegen in de mac. Hij was samen met zn vriendin. Mijn broertje zei dat hij enorm schrok en het leek alsof hij helemaal niet blij was dat hij mijn broertje tegenkwam. Heerlijk voelde dat toen mijn broertje dat vertelde. Later vertelde een vriendinnetje dat ze hem tegenkwam met zijn nieuwe vriendin. Ook zij vertelde dat hij enorm schrok, dat hij raar ging lopen en het leek wederom alsof hij mijn vriendin niet wilde zien en liep een stukje weg van zijn vriendin. Ik vraag me af wat dit betekent, waarom vindt hij het zo erg om mensen tegen te komen die iets met mij te maken hebben?

Daarnaast ben ik doodsbang dat ik hem tegen zal komen, of nja, ik weet dat ik hem zaterdag tegen zal komen. Ik ben bang en weet niet hoe ik moet reageren. Moet ik hem negeren? Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Of moet ik gewoon hoi zeggen? Ik weet het niet...