Mijn hart is leeg en mijn ogen vol tranen, soms van verdriet en soms van opluchting.
Het ene moment voel ik een berusting opkomen over mijn beslissing, en het volgende moment wil ik naar de telefoon grijpen of in de wagen springen om haar te zeggen dat ik het zo niet bedoelde, dat het slechts een schreeuw om begrip van haar kant was. Ik zit hier nu, in een leeg huis (gelukkig maar tot zondag) met een leeg hart en vol vragen, vragen over waarom het zo moest lopen, waarom ik het ene moment haar liefste was en het volgende moment een last, waarom ze met mijn hart bleef spelen maar vooral, was het wel de juiste beslissing die ik nam? Mijn hoofd zegt me van ja, maar mijn hart schreeuwt het uit van niet, het wil die warmte terug, de warmte van die liefde die ik er zondagavond uit gerukt heb. Maar ik moest, het kon zo niet verder, eens moet je die eerste stap zetten naar genezing, ook al duurde het bij mij bijna een jaar eer ik het aandurfde om die te zetten. En zolang ik die liefde daar liet zitten, kon het niet helen, dus zit er nu een gapend gat waar ooit een warm gevoel huisde. Ik zit vol van verdriet, over wat had kunnen zijn en over wat er allemaal gebeurd is. maar dat helpt me geen stap verder, en daar is het waar ik heen moet, verder. Verder met mijn leven, verder naar de toekomst, een illusie armer en een lidteken rijker. Ik hoop dat ik sterk genoeg ben zondagavond als ik haar zie wanneer ik onze dochter ga halen voor mijn week. Ik ben al eerder gevallen voor haar op dat moment, om enkele dagen later terug een kater te hebben als ze mij van die roze wolk duwt omdat ze weer eens niet meer weet wat ze nu eigenlijk wil.