Hier zit ik weer... volledig van de kaart... Afgelopen weken is mijn leven een emotionele achtbaan geweest en nu is de rit voorbij. Sinds 3 weken was er terug contact. Na de wilde stapnacht... zijn we enkele dagen later samen naar bios gegaan. Daar kroop ze terug dicht tegen me aan. Achteraf hebben we tot een gat in de nacht gepraat. Over ons, over een toekomst... uiteindelijk was de conclusie dat we nog leuke dingen gingen doen en dat de tijd zou leren. Ik ben dan 3 dagen naar festival geweest. Tijdens festival hebben we veel gesmst en gebeld. Op zondag ben ik naar haar thuis gegaan, om een dvd te kijken. Ik had het gevoel dat we terug naar elkaar toegroeiden. We zijn in elkaars armen in slaapgevallen... Ik ben dan bij haar gebleven tot de volgende morgen. Het was een zalig gevoel om terug naast haar wakker te worden en haar te zien, te voelen en te ruiken. Ik genoot met volle teugen, maar voelde ook hoe broos dat het allemaal was. Verleden week ben ik nog een aantal dagen bij haar blijven slapen. Tot donderdagmorgen, ze tegen me zei, dat ik beter naar huis kon gaan. Want het ging toch wat snel allemaal. Ik heb me dan een dag gedeist gehouden. De volgende morgen belde ze me en zei dat ze me miste en vroeg of ik haar kon zien.
Uiteindelijk heeft het tot maandag geduurd, en toen ik haar zag was ze heel afstandelijk. Ik probeerde er niet op te letten en gewoon een leuke avond ervan te maken. We waren gaan steengrillen... na het eten zijn we dan buiten op een bank gaan zitten. Daar weer gepraat over hoe het nu verder moet. Toen kwam een heel verhaal, dat ze helemaal in de war was. Dat ze nog altijd warme gevoelens had, maar dat ze twijfelde. Ze had schrik dat als ze voor mij koos, dat het misschien dat niet is. Ik heb toen gezegd dat ik dan afstand moest nemen omdat ik weiger een tussenoplossing te zijn. Dan zei ze weer dat ze het echt niet wist, en niet wou dat ik uit haar leven verdween. Ze wou gewoon dingen blijven samen doen. Uiteindelijk weer beginnen knuffelen, tot het moment dat ze zei dat haar gevoel weer terug was. Ik was dolgelukkig en ben met een goed gevoel naar huis gegaan. Gisteren een toffe babbel gehad op msn, zij had me uitgenodigd om vandaag met haar de stad te gaan.

Vandaag was ik aan het wachten op een bericht, waar en wanneer we zouden afspreken. Tot 13:00 nog niets van haar gehoord. Toen zelf initiatief genomen en haar gevraagd hoe het zat. Ze antwoordde eigenlijk heel ontwijkend. "Ik ga straks naar de stad". Ik was plots niet meer betrokken in haar dagplanning. :-s Dit was weer een klap, maar na aandringen zei ze dat ik nog steeds welkom was. Dus ben uiteindelijk naar haar gegaan. Ze was heel afstandelijk... en ik herkende niets meer van maandagavond. Na een beetje te hebben gepraat over koetjes en kalfjes, vroeg ik wat er scheelde. Eerst ontkende ze dat er iets was. Maar daarna kwam het eruit. Dat voor haar nog steeds niets veranderd was. Dat ik alweer op wolkjes liep, maar dat ze nog steeds twijfel voelde. Daarna vertelde ze dat ze zich veilig voelde bij mij, dat ik haar maatje was, dat ze alles tegen me kon zeggen. En ook nood had om me elke dag te horen. Maar dat het gevoel dat ze heeft voor mij, niet genoeg is om een koppel te zijn. Dat ze er zeker van is, dat het wel zal terugkomen als we leuke dingen blijven doen.

Ik heb toen met de tranen in de ogen haar overtuigd dat dit tijdverlies is. Dat ik iemand verdien die 100% voor me kiest en niet 75%. En dat het ook niet eerlijk is ten opzichte van haarzelf om hier tijd in te blijven steken. We hebben uiteindelijk na een gesprek van 4 uur de knoop doorgehakt. Ik heb haar gezegd dat ik 60 dagen niks meer van haar wil horen. Geen sms, geen telefoon, geen mail.

Ik ben terug bij af... ik sta weer op hetzelfde punt als 2 maanden geleden. Alleen heb ik nu het gevoel dat ik haar een tweede keer verlies. Ik weet het even niet meer... de leegte, de eenzaamheid en het drukkend gevoel op mijn borst het is allemaal terug. Al de pijn die ik afgelopen tijd gevoeld heb, is voor niks geweest. Moet nu weer vanaf nul beginnen. Ik kan het nog niet vatten, het is echt voorbij...