Misschien een rare vraag, maar is jouw zus ook zwanger?

en sorry van de iets wat verkeerde woordkeus, met ook. sorry

Het is helemaal niet erg als je je niet sterk kan houden! Ik kan begrijpen hoe moeilijk het is om hem niet te contacteren. Ik heb er zelf ook verschrikkelijk veel moeite mee. Vandaag stuurde ik hem weer een sms om te vragen of hij niet even tot bij me thuis wilde komen, gewoon beetje praten, leuke middag en jah daar ging hij natuurlijk niet op in. Ik begrijp je drang om elke moment van de dag naar hem te bellen, te smsen, naar hem toe te rijden, ik voel het ook, elke moment van de dag.

En ik wou dat ik je kon zeggen wat je kan doen zodat je die drang niet meer zou voelen, maar ik weet het zelf niet eens... Neem alles van dag tot dag, zo probeer ik het, en elke dag dat ik geen poging onderneem tot contact met hem ben ik ietsje trotser op mezelf, dat ik het gekund heb...

Het is moeilijk, maar probeer het! En njah, soms komt er een zwak moment en kan je het echt niet laten, probeer die momenten te beperken tot het minimum...

Ooit houdt het op, die drang, die pijn, die machteloosheid en dat is waar je je best aan vastklampt!

Sterkte!

Lieve Ninabella,

Ik dacht even dat je op de Antillen zat, om verslag te doen van het bezoek van onze koningen toen ik jou miste op de site:-) maar dat is een andere Nina..
Ik zeg dit even omdat ik me die tekst van jou herinner, dat je zo'n geweldige, zelfstandige, ondernemende, reislustige, onafhankelijke vrouw bent.. Waar is zij? Nina, vindt haar terug! Je bent nu een schim van jezelf, door hem. Door iemand die jou kwetst...
Waarom mensen op deze site het wel kunnen, geen contact zoeken? Het is de afweging tussen verder gaan en niet meer gekwetst worden of blijven steken (met contact zoeken) en weer opnieuw gekwetst worden en terugvallen. Misschien is hij nog niet hard genoeg voor jou, voordat het voor jou ook niets meer oplevert.. dat contact.
Misschien ben je bang om het helemaal los te laten, misschien heb je alles liever dan de leegte die je denkt te ontmoeten..
Nou dan kan ik je vertellen dat die leegte veel minder erg is dan de kous op de kop krijgen van hem, steeds weer.. En het goede nieuws is dat die leegte steeds minder leeg wordt in de loop van de tijd.
Geef het vasthouden aan hem op.. Ga de leegte aan waar je zo bang voor bent, dan zul je zien dat je er door heen kan komen.

Liefs, Geraldine.

Lieve Ninabella. Je schrijft dat er niets meer van je over is en dat doet mij veel pijn. Als je zoveel verdriet hebt, dat je het gevoel hebt dat je compleet 'leeg' bent, dan zit je echt op rock bottom zoals de subtitel van deze site ook zo toepasselijk aangeeft. Ik kan je nu niet fysiek een arm geven om je omhoog te helpen hoe graag ik dat ook zou willen. Het enige wat ik kan proberen is - om net als de anderen - de juiste woorden te vinden waaraan je je kan vastgrijpen:

Je bent niet leeg al lijkt het zo. Diep, diep in jou zit de echte Ninabella en dat weet je ook. Ze heeft zich alleen verstopt achter metersdikke muren, een deken van verdriet om haar heengeslagen. Moe gestreden van de aanval op haar kwetsbaarheid. Murw gebeukt. Maar Ninabella, je bent niet verslagen. Je zult helen en langzaam aan zal die prachtige unieke fantastische vrouw weer tevoorschijn komen. De muren zullen stukje bij beetje worden afgebroken en ieder steentje uit die muren zal worden gebruikt om te bouwen aan je zelfvertrouwen en zelfrespect. In de spiegel van je ziel ze je nu alleen maar blauwe plekken, maar die blauwe plekken zullen verkleuren om vervolgens compleet te verdwijnen. Geloof me alsjeblieft, geloof ons alsjeblieft en geloof dat stemmetje in jezelf dat nu nog zacht fluistert, maar het straks uit zal schreeuwen: kom op meid, je kan het...het komt goed, echt waar!

Dikke knuffel Chica