Hallo,

Ik hoop dat dit mijn laatste blog zal worden...
Heb gisteren weer contact opgenomen met m'n ex. Iets dat ik eigenlijk niet had moeten doen, maar ik begon me steeds meer aan bepaalde dingen te storen!
Zo hoorde ik van de vrouw van m'n beste kameraad (die heeft nog contact met m'n ex) dat 2 voorvallen uit het begin van onze relatie toch wel van dusdanig effect waren dat ze niet meer met mij verder kon gaan!

Wat ik me dan afvraag....als je vervolgens nog ruim 8 maanden verder met elkaar doorgaat, allerlei geweldige vakanties tussendoor hebt en eigenlijk alleen maar mooie dingen mee maakt, wat in godsnaam kan iemand dan doen om dat bepaalde gevoel dat een vrouw (in dit geval mijn ex...) heeft, te veranderen?! Ik heb bij mijn eigen weten gewoon al die tijd tegen iets gevochten....hoop gehad....maar ook vertrouwen in iets gehad, wat uiteindelijk toch niet zou werken!!

Die 2 voorvallen zijn niet eens van een formaat "Woods" ofzo....ik ben niet vreemd gegaan, heb haar niet mishandelt, heb haar niet misbruikt, nee!!! Ik heb gewoon wat dingen gezegd en op een vrij jaloerse manier op iets gereageerd waardoor zij vind dat het niet werkt tussen ons!! (Sorry voor m'n manier van schrijven, ben op dit moment gewoon héél erg boos en héél erg teleurgesteld in mijn ex!)

In oktober was m'n ex jarig...ik had haar denk ik het mooiste cadeau gedaan wat iemand zich kan wensen. De 31ste was ze jarig....en heb zelf een ansichtkaart ontworpen waarop zij staat tussen allerlei gebouwen die zeer bekend zijn door heel Europa! Denk hierbij aan de Eifeltoren, Big Ben, Het Atomium...etc....
Deze heb ik vervolgens bij de drukker laten maken tot échte ansichtkaarten en gaf haar een pakket hiervan op haar verjaardag! Uiteraard niet wetende wat haar echte cadeau nu was...
Ruim 2 weken later, het weekend waarop we ook precies 1 jaar samen zouden zijn, heb ik haar zonder haar weten opgehaald op het werk. Haar zus had van te voren een koffer ingepakt met al haar spullen en deze heb ik opgehaald samen met een enkele, zeer romantische, roos!
Op haar werk zat ze stomverbaasd naar me te kijken....wat kom je doen?! ik moet werken?! ik kan toch niet zomaar weg?!......maar toch uiteindelijk zover gekregen om met me in de auto te stappen!
Na enkele meters wist ze uiteraard al waar we heen gingen en begon ze spontaan te huilen (PARIJS!!!)... nog nooit had iemand haar zo gelukkig gemaakt!! (zei ze dan...)

Het weekend was zó ontzettend mooi.....te mooi om zelfs op te noemen! Veel romantiek...veel heerlijke lange gesprekken...noem het maar op! De liefde spatte er gewoon vanaf!
Over alles en nog wat gekletst...over de toekomst, dat ze dolgraag in januari bij me wilde intrekken (wat ik overigens geweldig vond!!!) dat ze het liefste in de zomer al in verwachting was van een kindje van ons tweetjes...(ook hier kon ik me helemaal in vinden...) het klopte gewoon allemaal! Wellicht kennen jullie mijn gevoel...
Er was geen vuiltje aan de lucht, we genoten volop van elkaar, en hebben dag- in dag uit genoten van de romantiek...

De daarop volgende week ging eigenlijk prima...er was geen stress en we wilden elkaar alleen maar meer en meer zien! Toen kwam het eerstvolgende weekend....
Roda -Ajax speelde....iets dat we altijd met ons allen bezoeken (moet ook wel als échte Limburger) S had een uitnodiging gekregen om Business te gaan zitten...geen enkel probleem dacht ik! Maar toen begon de ellende...
Ik was aan het balen van de wedstrijd....had wat biertjes gedronken....en na het verlies niet al te veel goede zin overgehouden...
Helaas had ik 's avonds nog een uitje van ons bedrijf...een horrorparty... dus S en ik zijn daarheen gereden, maar kon me die avond eigenlijk voor niks of niemand meer leuk voordoen! Onterecht werd ik ook nog boos op m'n ex omdat ze al heel vroeg hoofdpijn begon te krijgen....en ik daar eigenlijk geen gehoor aan wilde geven....
Dus eenmaal bij mij, kroop S meteen het bed in en ik ben het oud papier nog even weg gaan brengen.
Ik ben vervolgens op de bank in slaap gevallen....niet omdat ik geen zin had om naast S te kruipen...maar gewoon omdat ik kapot was! Om 6 uur ben ik wakker geschrokken en heb ik me naast haar gelegd....dit was tevens onze laatste nacht samen....

De ochtend erna, kwamen alleen maar verwijten...heen en weer....geruzie....en dat het allemaal geen zin meer had tussen ons! Er was te veel kapot....(dat na een weekend waarin we zo intens van elkaar gehouden hebben?!)

Nu inmiddels ben ik ruim 2 maanden verder en ik mis haar nog steeds elke minuut van de dag...elke dag van de week....elke week van het nog zeer korte jaar.....
Zij heeft ons "hoofdstuk" afgesloten zegt ze. Althans...dat probeert ze.... Ik heb haar duidelijk (geprobeerd) te maken dat ik ons niet als een hoofdstuk zag, maar eerder als een volledig boek, waarin we pas begonnen waren met het schrijven van het eerste hoofdstuk.....dat ik graag die "happy ending" met haar wilde beleven!

Helaas....helaas kan ze niet inzien wat ze zomaar opgeeft! Ik ben een zeer degelijke jongen, heb een leuke baan, een eigen huis, een nieuwe auto, leuke vrienden en een goed sociaal leven, en denk niet dat ik verkeerd uitzie....
Toch vraag ik me dan telkens af, waarom?! waarom kan iemand....die zelf het hardst riep dat ze me nooit meer kwijt wilde....die haar handen nooit van me af kon houden....die continue bij me wilde zijn....zomaar ineens de handdoek in de ring werpen?!?!

Ik zal jullie eerlijk vertellen... in de nacht van haar verjaardag hebben we ook nog ruzie gehad. Geheel onterecht, het sloeg werkelijk nergens op! Toen had ik voor mezelf het besluit genomen om te gaan en de boel te laten voor wat het was! Zij is me op dat moment gevolgd en heeft me letterlijk en figuurlijk de weg naar de uitgang geblokkeerd....HUILEND!!! SCHREEUWEND!!! werd ik tegengehouden....midden in de nacht!!..... GA AJB NIET....DOE ME DAT NIET AAN!!!...... en na lang gesproken te hebben met elkaar, ben ik met haar terug in bed gekropen en was het wat mij betrof wel weer goed... ik weet dat ik van haar houd, dat ik vergevingsgezind ben, dat ik liever met haar samen ben ook al hebben we wat vaker ruzie dan andere stelletjes.... ik weet wel dat ik voor de rest de liefste en de mooiste meid had die ik me maar kon wensen!

Dan moet je denken...dit voorval was amper 3 weken voor het weekendje parijs...dus 4 weken voor de breuk! Toen kon ze wel vechten...toen kon ze wel huilen en schreeuwen dat ik haar niet alleen moest laten....
Maar vechten na een heel piepklein incident?! kan dat ineens niet meer?! ik baal...ik ben boos...ik ben uitermate teleurgesteld in het meisje dat ik écht dacht dat ze was...maar baal nog meer van het feit dat mensen....en dan praat ik niet alleen over "S", nee, er lopen zoveel mensen rond, die zonder slag of stoot een knop kunnen omdraaien en verder kunnen gaan met hun leven!!

Hmm...nee jij bent het toch niet voor me....al zijn we al X jaar bij elkaar....sorry....you're dismissed!!
Vroeger...als ik m'n ouders hoor kletsen, was een scheiding of een breuk absoluut UIT DEN BOZE!!! dan kreeg je eerst nog eens een flink pak rammel van je ouders alvorens je die keuze definitief maakte....
Tegenwoordig springt men van de ene in de andere relatie....niet wetende wat men achter laat....het verdriet, de pijn, de beschadigde zielen en de geplande dromen!!

Je mag het nooit zeggen of wensen....maar toch hoop ik dat alle onterechte hartenbrekers ooit hun verdiende loon zullen krijgen!! Dat ze zo ontzettend verliefd worden op iemand....die hun daarna ook keihard uit handen laat vallen!!! Feel the pain that we are suffering!!

Bedankt voor het lezen van m'n blog....dat je tot deze regel bent gekomen verbaasd me nogal, het is toch een lang en slaapverwekkend verhaal geworden!

Liefs,
G!