Hij heeft me een e-mail gestuurd. Ik ging mijn e-mail checken, ik voelde me vermoeid maar de laatste tijd was het een automatisme om een stuk of 10/20 keer per dag mijn e-mail te checken en ja hoor wat ik niet had verwacht gebeurde, ik kreeg een e-mail van hem.

Ik ben van slag, ik had het niet verwacht, tientallen keren gehoopt, zelfs gedroomd....maar ik dacht en zei tegen mezelf droom lekker....je kunt de komende weken zeker vanuit zijn kant niets verwachten.

Wat er in zijn e-mail staat kort samengevat: een teken van leven.
Hij laat me weten hoe het met 'm gaat, dat hij veel aan me denkt maar hij hoopt/vertrouwt dat er een dag komt dat hij dit verlies kan aanvaarden. Hij spreekt zijn zorgen uit over en zegt dat ik niet hoef te reageren wanneer ik dat wil, dat hij dat aan mij overlaat.

Net nu ik het wilde aanvaarden, ik was van plan om vanavond een soort gedenkavond te houden, mezelf forceren om mijn gevoel te uiten...want de laatste dagen doe ik alles op automatische piloot, maar erg veel gevoel komt er niet uit.

Ik wil en zal 'm moeten mailen, al is het om hem ook een levensteken te geven...maar of ik er goed aan doe?? En dan ga ik toch weer hopen dat hij me gaat mailen, maar wat schiet ik daarmee op? Mailen en hem vergeten gaat denk ik niet samen.

Bah, nu wens ik aan de ene kant dat hij me niet had gemaild...want nu heeft hij weer iets opengehaald. Ik voel me nu weer intens verdrietig. Misschien is dat ook weer positief? Dat verdriet kwam/wilde er niet uit komen al voelde ik dat het diep in me weggestopt zat.

Ik denk dat ik vanavond ook echt een gedenkavond ga houden, mezelf dwingen om afscheid te nemen van hem en te accepteren dat het voorbij is. Dat is het namelijk ook, zelfs al zou ie nog iets willen....ik denk niet dat ik het wil, niet met mijn verstand in ieder geval. Ik vind dat we er nu door heen moeten, maar ja dat zeg ik nu. Of ik zo sterk kan blijven weet ik niet, ik weet dat ik in ieder geval aan mezelf wil werken. Maar ooh wat mis ik hem toch zo erg.

Snik.