Te veel tijd en te veel dingen die draaien door mijn hoofd. Gisteren er eergisteren kon ik niet normaal meer functioneren. We wilde wel, maar het ging niet. We zaten zo in de knoop dat we er niet uitkwamen. Ik heb het eerder geschreven hier. En dat het uit was. Maar niet dat het weer aan ging. En niet dat het door ging. Op dezelfde manier.

Ik ga alles hier opschrijven, alles wat ik me herinner. Nu herinner ik me alleen de mooie dingen. En het ergste, dat herinner ik me niet alleen, dat zit in me, om me, kleeft als zweet in mijn haren, sloopt me en ach, liefde is klote.

Iemand achterlaten waar je heeeel heeeeel erg veel om geeft. Die je het liefste is. Het allerliefste. Die zo'n pijn doen en weg gaan en nooit meer zien. Terwijl ik haar in mijn arme wil nemen en troosten en het mooie leven laten zien. Ik wil alles doen voor haar. Maar ze begreep het niet, het kwam niet aan, het lukte niet, ze zag het als negatief. Ik zag geen uitweg meer. Kon nog alleen maar huilen en malen en huilen en ...

Ik belde aan. Ze deed de deur open. Leek voor het eerst weer blij om me te zien. Dat was al in geen tijden meer. Toen ze een week weg was geweest en ik naar haar toe kwam, bleef ze op de bank zitten, stond niet op en sloeg geen armen om me heen. Waarom? Ik had niet genoeg gereageerd op haar smsjes met dat ze me lief vond. Ik had op haar katten gepast die week (elke dag van den haag naar rotterdam gereden), het huis schoongemaakt, bloemen neer gezet vers fruit gekocht. Dat is toch een teken?

Binnen moets ik weer huilen. Ik vertelde dat ik het niet meer kon. Dat ik alleen nog maar kon malen en huilen. Niet wist wat ik moest doen. En dat ik weg ging. De laatste mogelijkheid. En dat ik heel veel van haar hou en dat ik haar nooit zal vergeten. Een brief had ik nog geschreven. Geld teruggegeven van het weekendje weg een paar weken terug. Haar sleutels.

Ze zei niets. Pas toen ik zei dat ze me mocht bellen met vragen, dat ik haar niet zou bellen om haar geen pijn te doen, pas toen zei ze, als jij me niet belt dan bel ik je ook niet. Ik zie sorry en nog een keer sorry, en 1000 keer sorry en vroeg of ze er 1tje wou accepteren. Toen legde ze haar hand op mijn hoofd. Heel even. Begreep ze me? Was dit de eerste keer dat ze ECHT voelde hoe ik me voelde?

Tranen gaan nu over mijn wangen. Ik wou altijd dat ze me liefhad. Gewoon een arm om me heen. Begrepen worden.

Nu denk ik alleen aan de mooie dingen. Als ik iemand bel dan type ik hoor nummer in. Zonder dat ik het wil. Maar ik verlang naar iets wat er niet is. Ik verlang naar hetzelde als waar ik naar verlangde toen wij nog bij elkaar waren. Het enige verschil is dat ik toen kon proberen het te bereiken. En dat dat nu niet meer kan.

Ik kan het even iet. Later meer.