Ik heb nooit gedacht dat ik rituelen nodig zou hebben om mezelf over een kerel heen te zetten. Ik dacht dat ik een paar dagen zou huilen, mezelf bij elkaar zou rapen en weer verder zou gaan met het leven. Die paar dagen heb ik inderdaad gehuild, maar daarna was het niet meteen klaar. Er was namelijk nog hoop. En hoop doet leven. Ik geloofde werkelijk dat hij het in een opwelling had uitgemaakt. Dat hij nog bij zou draaien. Dat hij me vreselijk zou gaan missen. Dat hij me weer in zijn armen zou nemen en me opwarmen, zoals hij dat altijd deed. Dat hij weer stapel verliefd op me zou zijn.

De hoop was overal te zien. In de lieve smsjes die hij stuurde. In het feit dat hij nog met me op vakantie wilde, hij wat met wilde gaan drinken en ik zijn trenchcoat nog mocht blijven lenen omdat anders toch niemand hem nog zou dragen. Maar die hoop was er niet echt. Het was mijn liefhebbende hart die al die tekens van liefde zag. "Je doet alleen maar zo lief omdat je je schuldig voelt, en medelijden hebt!" stuurde ik hem in een verdrietige bui "kan het dan echt niet meer goed komen?". "Moest lang nadenken over antwoord. Het is over, komt ook niet meer goed?¢‚Ǩ¬¶ Lief doen komt niet alleen door medelijden en schuldgevoel, maar ook omdat ik je nog steeds wel lief vind, maar dat is gewoon niet genoeg. Kus." antwoordde hij.

Het is echt over. Ik schrijf zijn smsje op m'n white board. Om er bewust van te blijven. Dan besluit ik hem uit m'n kamer te verwijderen. Alles wat van hem is stop ik in een plastic tas. Vervolgens was ik mijn beddengoed, grand foulard, badjas, fleecedekentje, m'n rode jas (die hij zo mooi vindt/vond) en alle kleding in de wasmand. Ritueel verban ik hem uit mijn kamer. Het moet over zijn. Ik moet verder gaan. Ik moet erkennen dat het uit is. Dat wij nooit meer bij elkaar zullen horen.