Hallo allemaal,

Daar ben ik weer eens. Over het algemeen gaat het wel aardig met me, behalve dat ik me een soort van eenzaam voel. Ik vind dat zelf best heftig klinken als ik het zo neer schrijf. Nog steeds mis ik het om iedere avond slaap lekker tegen iemand te zeggen en dat soort stomme dingetjes. Voor de rest heb ik het wel ook heel gezellig met andere mensen, maar ik heb soms weer dat eenzame gevoel dat me bekruipt als ik alleen ben, hoe leuk ik het ook heb met anderen. Een soort van alleen-op-de-wereld gevoel

Echter heb ik nu weer best veel contact met m'n ex. Ik kom hem vaak tegen op weg naar de studie en dan reizen we samen. Dit is altijd gezellig en we kunnen gewoon leuke gesprekken hebben zoals we altijd hadden. Ook via de whatsapp hebben we regelmatig contact, verloopt ook allemaal leuk.

Maar nu komt het... Laatst waren we beide op een feest van vrienden. Toen is het een beetje mis gelopen. Nou ja mis is misschien niet het juiste woord; het was iets te gezellig. Op den duur stonden we te zoenen na beide een aantal drankjes achter de kiezen te hebben. Daar schrokken we beide een klein beetje van en we hadden toen maar tegen elkaar gezegd dat dat niet helemaal de bedoeling was, hoewel we beide mee deden. Niets aan het handje hadden we afgesproken en gewoon verder feesten. Naar mate de avond vorderde hebben we eigenlijk de hele avond een beetje bij elkaar gezeten. Op de weg naar huis begon het vervolgens weer; handje vasthouden en we konden totaal niet van elkaar af blijven en we hebben dan ook grondig elkaars amandelen geïnspecteerd. We sliepen met z'n alle op een camping en drie keer raden wie er samen in een tent zijn beland... juist. Nu kan natuurlijk iedereen wel raden wat er die nacht gebeurd is. Ik moet zeggen dat ik het heel erg leuk vond en ik heb die avond met m'n dronken kop nog in z'n oor gefluisterd dat ik 'm zo verschrikkelijk had gemist, waar hij op zei dat hij mij ook had gemist.
De volgende ochtend hebben we het er samen maar even over gehad en we gaven beide toe dat we het heel leuk hadden gevonden en hij had er geen spijt van, het voelde vertrouwd zei hij. Echter zei hij dat er voor hem waarschijnlijk niets zal veranderen en dat hij het wel heel vervelend zou vinden als ik me hierdoor rot zou gaan voelen. De dagen daarna was er niets aan de hand, we hebben gewoon weer leuk contact gehad en er was helemaal niets ongemakkelijk aan. Er werd zelf wat gepraat over dat we maar weer eens samen een aflevering van een serie moesten gaan kijken of naar de film gaan.

In eerste instantie voelde ik me helemaal niet rot onder de situatie, sterker nog, ik heb het toen oprecht leuk gevonden en ik had zoiets van "dat was leuk, verder niets''. Maar natuurlijk een paar dagen later ging ik er toch weer te veel over nadenken. Zou hij toch nog ergens gevoel hebben voor me? Zou het terug komen? Heeft het iets voor hem betekend? Enzovoort enzovoort. Het heeft m'n hoop weer aardig aangewakkerd. Daarom is het misschien een stomme actie geweest om me zo te laten gaan, hoe fijn het ook voelde. M'n eigen stomme schuld... Ook lijkt het me niet slim om met hem naar de film te gaan of serie te gaan kijken, hoe graag ik dit ook wil. Ergens hoop ik dat ik dan minder eenzaam zal zijn, als is het maar voor even en dat hij zijn gevoel op een of andere manier toch weer terug zal krijgen.

Ik weet zelf ook echt wel dat dit waarschijnlijk allemaal valse hoop is die nu weer oplaait, maar ergens in mijn achterhoofd fluistert er toch een klein stemmetje dat zijn gevoel nog niet helemaal weg is. Als iemand een rol ducktape heeft om de mond van dat stemmetje dicht te plakken zou dat fijn zijn.