Ik herken veel van wat je beschrijft over dat wachten en die vogellijm. Het beste wat je kunt doen, is gewoon maar wat gaan doen zeggen ze dan. Of bedoel je dat niet?

Wat bedoel je met 'loslaten'? Wat precies loslaten?

Ja, weinig reakties idd

soms gaan verhaaltjes wat ten onder in de tumult bij andere verhaaltjes. Dan krijgt jouw verhaaltje niet de aandacht die het wel verdient. En waarom? You never know. Ik volg jouw verhaaltjes een tijdje. Ook jouw reacties. Af en toe. En ik vind jou wel verstandig overkomen .

Ik zal proberen te zeggen wat ik denk. Vriendje en jij komen uit een heel stabiele, heel lange periode van goed met elkaar om weten te gaan. Geen al te zware druk, en wel veel aan elkaar hebben. Das mooi, he, zo'n vriendschap. Op de achtergrond sluimerde een soort in de verte het echte relatie hebben, het samenwonen en kinderen krijgen. Als concept, als vaag concept, op de achtergrond. Maar dat vage concept werd in mei ineens een stuk reeler. Jullie gingen een stapje verder, en jij ging je eigenlijk wat duidelijker uitspreken. Jaaaa inderdaad, dit is wat ik wil..... Pffffttttt, maar daardoor ging alles schuiven, he. Daardoor was de basis van jullie vriendschap ineens niet meer zo vrijblijvend.

Nou is dat niet erg hoor, dat jullie een stapje verder gingen en dat jij je ging uitspreken. Want dat moest toch eens gebeuren. En dat jij er verder mee was, en verder mee wilde, daar kan jij ook niks aan doen. Dus, verwijt jezelf niks, wat moest gebeuren, gebeurde.

Alleen, wat nu, he????????? Dit stapje is voor jou wat je wel wilde, en leek jou te brengen wat je wilde. Voor hem ligt dat veeeeeel onduidelijker. Wil hij dit wel? Is hij hier wel aan toe? Wil hij zich op deze manier nu aan jou binden? Is dat wat hij met zijn leven wil? Nou.... dat weet hij allemaal niet...... Nog niet....... Soms zijn mannen flierefluiters, he, stellen zich dat soort vragen niet (of proberen die vragen te ontwijken) totdat iemand anders ze met de neus op de feiten duwt. Vrouwen zijn soms wat uitgesprokener in dit soort zaken, weten beter wat ze willen, en weten beter wanneer ze de volgende stap willen/kunnen/durven zetten. En dat geeft dus synchronisatieproblemen. Het loopt niet meer gelijk op, zeg maar. Waar jij je nu zo langzamerhand durft uit te spreken voor een toekomst samen, daar overval je hem enorm met een volledig nieuw concept. Onzin natuurlijk, want de voorbereidingen waren al lang aan de gang, maar hij heeft er nooit concreet over hoeven te denken. Nu ineens wel, want het volgende stapje is gezet.

Hij wordt ineens erg afstandelijk. Wil niet met je praten over zijn gevoelens, is je aan het afstoten. Nou is het moeilijke dat dit allemaal moeilijk te interpreteren is. Er lopen namelijk dingen door elkaar. Hij WEET waarschijnlijk werkelijk niet wat hij wil. Hij weet dat er nu een soort volgende stap van hem gevraagd wordt, en hij weet waarschijnlijk dat dat iets minder vrijblijvend zal zijn dan de eerdere fase. Dat er ietsje keuzen gemaakt moeten worden. Nog steeds niet te zwaar allemaal, maar ietsje minder vrijblijvend. Maar hij wil er nog niet aan. Hij gooit zijn kont tegen de krib, zogezegd. Had hij eerlijker moeten zijn? Jaaaaaa, maar dat is erg moeilijk.......voor hem........ Had hij eerder op de rem moeten trappen, heeft hij nu misbruik van je gemaakt..... Jaaaaa..... maar......nou.... moeilijk hoor.... Het ging voor hem pas spelen DOORDAT dit gebeurde. Als hij niet deze stapjes gemaakt had was hij hier ook niet mee geconfronteerd. Dus ervoor, toen het nog theoretisch was, speelde het voor hem niet, en nu, nu het niet meer theoretisch is, heeft hij zijn antwoorden niet klaar. En gaat hij zich terugtrekken. En hij vind dat jij moeilijk doet, en als jij geen vriendje meer wil zijn, dan moet je dat zelf maar weten. Dat soort gedrag. Ik praat het niet goed, he. Ik vind ook dat hij wel eerlijk moet zijn, en ik denk dat jullie toe waren aan dit volgende stapje. Maar misschien moet je hem effe tijd gunnen. Zodat hij kan gaan snappen wat er gebeurt. En dat hij er een standpunt over kan innemen.

Als het je lukt, gun hem effe rust. Ga hem niet vragen om definitieve standpunten. Ga geen absolute uitspraken doen, over dan ben ik mijn vriendje kwijt, of dan kunnen we niet meer vriendje zijn. Maar ga hem een beetje uit de weg, gun hem zijn ruimte effe en neem zelf effe je ruimte. Zodat er weer wat lucht bij kan. Ietsje. Ietsje veel. En, natuurlijk niet alles zomaar op zijn beloop laten, maar voor over een maand weer eens een serieus gesprek hebben. Waarin jij weer vertelt hoe jij er in staat. Wat jij voor ogen hebt. Zonder te claimen, en zonder al te grote verwachtingen dat hij het dan wel weet. Laat hem nog maar even. En weer een maand later.... Nogmaals... Nu wordt het toch wel eens tijd voor wat respons van hem. "Nu heb je rust, en tijd genoeg gehad, dus nu heb jij ook nagedacht." Dus zo langzamerhand zal hij ook met de billen bloot moeten. Zullen er keuzes gemaakt moeten worden. Keuzes over het volgende stapje. Zijn jullie nog samen, of doe je het allebei alleen? Beide uitkomsten zijn nog steeds mogelijk, he: misschien wil hij dit echt niet, misschien weet hij het alleen nog niet zo goed.

(Edits gemaakt in bovenstaand stukje: ik vond uiteindelijk het tijdspad te lang. Er stond 2 keer 2 tot 3 maanden )

Misschien lukt het je om dit met hem te bespreken. Dat hij ook weer wat vat krijgt op wat jij aan het doen bent. En hem dan ruimte gunnen.

Meeuw, let goed op, he..... dit is maar een van de mogelijke verklaringen. Een andere, die van salina, ligt ook voor de hand. Maybe he's just not that much into you...... Als dat zo is......wegwezen en niet meer omkijken.

Sterkte!!!!!

Daar hoef je God niet voor te bedanken.
Gelukkig zijn er altijd nog jouw fijngevoelige warmhartige bijdrages waar van te genieten blijft.

Back on topic.