En deze morgen om 8.10 u telefoon ( zoals ik gisteren al aangevoeld had, zie blog van gisteren, zei het haar ook aan de telefoon ). Ze kwam langs om de hond te halen . Vroeg haar wanneer. Ben dadelijk daar, zei ze. Dacht dat ze later ging komen , als ik naar de psycholoog was, maar ik voelde dat ze mij nog wilde zien. Toegekomen. Wangkus en aan de babbel.
Vroeg haar hoe het was.Ze zei dat het goed ging, maar toch vreemd om in een eigen app. te zitten nu.Vertelde kort over de verhuis. Nadien vroeg ze hoelaat ik naar de psycholoog moest ( wist ze natuurlijk wel ).Ze hoopte echt dat het klikte . Ik zei haar dat ik haar nog iets moest geven. Heb haar de 2 kadertjes terug gegeven met de " signalen " op . Ze gaf mij gelijk en toen kwam het. Ze bedankte mij om dat ik alles zo mooi had ingepakt en dat het toch moeilijk voor mij moet geweest zijn en toen kwamen de tranen. Ze bleef maar doorgaan., schuldgevoel, haar fouten, ( en de tranen bleven komen ). Ik LUISTERDE.Zei af en toe een meelevend woordje. En toen spreidde ik mijn armen . Ze pakte mij goed vast en legde haar hoofd op mijn schouder. Voelde dat ze hier nood aanhad. Deed haar goed.
Nadien zei ze ook dat ze de strijk zou meenemen. Vroeg haar of dit uit schuldgevoel was. Zorg en bezorgdheid zei ze. Ik zei haar dat ik ook zo tegen over haar zo sta.Bezorgd om elkaar. Hoe knetter kan het nog.
Onmiddellijk erna zei ze dat ik geen hoop moest hebben en zei haar dat ik dat ook niet deed, maar dat ik er voor haar zal staan.
Nadien zei ik haar ook dat ik nog eens had nagedacht over haar voorstel ivm de regeling van ons zoontje en vond het een prima idee, maar vulde aan dat degene die ons zoontje had ook over de wagen kon beschikken voor meerdere personen en de andere de camionet. Vond ze goed , maar ze vroeg ook of de wagen op haar naam gezet kon worden ( de wagen waar ze nu mee rijdt , is van mij, alsook de camionet waar ik mee rij) en als het huis verkocht zou worden, dat ik dan de investering die ik al had gedaan dan erbij kon steken. Voelde onmiddellijk aan dat dit niet van haar eigen kwam, dat iemand dit in haar oor had gefluisterd. Zei haar dat ik hier niet mee bezig ben, dat we dat allemaal later wel kunnen bekijken( en ze zal lang mogen wachten ).Op een gewoon toontje, niet defensief, of emotioneel. Vond ze goed.Ze ging een klein uurtje wandelen. Om 8.45 u naar de psycholoog.Afspraak om 9.00 u
Toen ik terug thuis kwam ( 10.15 ) was ze nog niet terug. Pas om 10.30 u kwam ze toe ( klein uurtje, tja ). Ze vroeg onmiddellijk hoe het was geweest.Kort iets gezegd.Ze leek opgelucht dat ik er mee verder ging. Klikte ook goed met de psycholoog. Vroeg haar of de wandeling goed had gedaan ? Heel goed. Nadien nog koffie samen gedronken. En gebabbeld over ons.Ze voelde nog steeds een groot schuldgevoel ( blijft ze op terug komen ) om de beslissing die ze had genomen ( en hup daar waren de tranen ) Dat ze het niet meer aankon ( onze relatie ), dat ze op was, dat haar emmer over gelopen was, dat ze rust nodig had, dat ze aan haar eigen moest werken, en, eindelijk, dat het veel tijd gaat kosten eer ze over alles heen zou zijn.
En ik luisterde. Gaf geen commentaar of oplossingen.
Ze durft nog steeds niet in het openbaar te verschijnen. Ze gaat alleen op bezoek bij vriendinnen, die ze goed kent. Dat als ze terug gaat werken dat haar dat afleiding zal bezorgen.
Ook haar persoonlijke problemen , die ze heeft, gooide ze nogmaals op tafel.Ze zei dat ze te veel eisend is ,perfectionistisch bijna, op alle gebied:relatie, werk, vrienden,naar haar eigen, dat ze haar emoties meer moest uiten(doet ze ook, maar alleen bij mij, niet bij anderen,dat ze dan haar maskers opzet,gaf ze ook toe ), dat ze ook haar zwakheden moest leren tonen,...een hele waslijst.Zei haar dat , als ze het moeilijk heeft, ze bij mij altijd op mijn steun kon rekenen. Vond ze heel fijn.We gaan elkaar sowieso helpen.Zowel praktisch of met een goed gesprek.

Ik zei haar dat hoe meer ze aan mij trok om mij te helpen, ik verder van haar weg stapte.Het was ikzelf die moest vragen om hulp, maar was op dat moment te zwak. Zei haar ook dat ik de laatste maanden(voor de breuk ) terug wakker aan het worden was en toenadering tot haar aan het zoeken was, maar ze zei toen dat zij toen verder van mij weg stapte.Denk dat ze toen al haar besluit genomen had.
Jammer dat het niet vroeger op tafel is komen te liggen, want hoe we nu praten , is ongelooflijk. Eerlijk, zonder verwijten, respectvol,direct, luisterend naar elkaar. Als dit ooit goed komt( wat ik betwijfel ), dan weet ik dat we sterker zullen staan, volwassener en hier veel uit geleerd hebben.

Nadien eitjes meegegeven.Ze gaat mij ook leren hoe ze haar pannenkoekendeeg maakt ( en dat is een lekker receptje, geloof me). Morgenmiddag komt ze eten.Ik kook.Ze brengt haar vuile was mee ( had haar dit voorgesteld en vond dat heel fijn, ze heeft geen wasmachine, vandaar ). Aan de poort zei ze: de strijk! Was ik allang vergeten . Ik gaan halen.Zei haar ook nog dat ze goed aan haar eigen moest werken en dat, indien het nodig was, ook professionele hulp erbij moest halen. Ging ze zeker doen, als het nodig was. Knuf, wangzoen , wuifke en weg was ze.
Geen traan heb ik gelaten.Heb geluisterd, toonde bezordheid, voelde me ook betrokken,stond sterk tegenover haar.Was fier op mijn eigen. Ben eigenlijk benieuwd hoe ze zich nu voelt en wat ze over mij denkt.

Grtjs,
Aera