Ik wil hier geen heel lang verhaal neerschrijven omdat ik bang ben dat niemand het leest.
Waar het om gaat is dat ik mezelf niet meer kan volgen, ik ben 6 jaar geleden gescheiden wat me erg veel pijn heeft gedaan, ik heb 3 kinderen waarvan 2 tieners en 1 kind van 8 jaar. Ik heb de gedeeltelijke zorg voor de kinderen (bijna 50%). Mijn ex-vrouw en ik wonen vlak bij elkaar, dit is voor de kinderen erg fijn; eigen vriendjes, school en omgeving bleven intact.
Ik heb na mijn scheiding nog een relatie gehad van bijna 4 jaar en nadien iemand ontmoet waar ik nu een relatie mee heb.
Mijn huidige vriendin houdt erg veel van mij en met de kinderen gaat het ook heel erg goed, we kennen elkaar nu bijna 2 jaar en wonen sinds 3 maanden samen. Eigenlijk gaat het wel goed maar nu komt het; nog steeds kan ik mijn ex-vrouw niet vergeten. Het doet me nog steeds pijn om te beseffen dat ons gezin uit elkaar is. Ze heeft ook sinds 2 jaar een vriend en dat lijkt goed te gaan. Een aardige man die ook goed is voor mijn kinderen. Maar o wat blijft het af en toe pijn doen. Mijn huidige relatie is wel goed te noemen maar ik mis het gevoel wat ik vroeger had toen ik getrouwd was en alles meemaakte met de kinderen. Hoe we alles samen deelde. Dat is toch anders dan met iemand die niet de moeder van je kinderen is.
De geluksmomenten die ik vroeger vaak ervaarde komen nauwelijks meer voor. Vaak denk ik dan of het niet beter zou zijn om gewoon alleen te zijn maar toen ik alleen woonde miste ik natuurlijk ook het contact met een partner. Heel soms droom ik nog wel eens over mijn ex-vrouw en dat geeft een heel erg ontspannend gevoel.
Voel me oneerlijk tov mijn huidige partner maar zij geeft aan dat het ook wel begrijpelijk is na een relatie van 16 jaar waarvan 10 jaar getrouwd te zijn. Maar door al haar begrip voel ik me soms nog benauwder...