Vandaag kwam hij hier,er moesten nog wat dingen geregeld worden, toen ik hem zag, kwamen er bij mij geen gevoelens van oh wat mis ik je toch, alleen maar van medelijden, hij zag er slecht uit, haren lang, niet geschoren, oude kleren aan.
Dat ken ik helemaal niet van hem. wasniet eens verdrietig toen hij weer vertrok?
Ik had hem een brief geschreven, om hem duidelijk te maken, hoe ik over de dingen denk, over wat hij gedaan heeft de laatste maanden en wat dat met mij gedaan heeft. Heel duidelijk nu mijn grens aan gegeven. Ik heb er 3 dagen over gedaan, het is een brief geworden van 5 kantjes. Ik heb daarin niet aangegeven dat ik hem terug zou willen of mis, want dat is bij mij namelijk nog maar de vraag ,daar ben ik nog niet uit, maar wel hoe ik me heb gevoeld al die maanden, hem een spiegel voor gehouden en duidelijk gemaakt dat ik het zo niet meer kan. dat ik wil dat hij volgende week zegt wat hij wil. Het heeft totaal geen zin om het maar steeds voor je uit te schuiven, als hij nog niets mist, zoals hij mij dat zondag zei, dan zal hij dat over een maand ook niet doen, daar geloof ik niet in, of hij moet ineens het licht zien. Ik moet zeggen, dat door het weinige contact ik veel beter kan nadenken, over wat er fout is gegaan en dat de schuld zeker niet alleen bij mij ligt, zoals hij toch steeds zegt.
Nu ik alles op een rijtje heb gezet, weet ik dat ik er alles aan heb gedaan, om het op te lossen en hij alleen maar op de camping zit en er niets voor doet en mij wederom met weinig respect behandeldt. Dat ik weer zo als altijd diegene ben die de kar trekt en kwam al schrijvend tot de conclusie dat dat altijd zo geweest is, dat hij nooit iets regelt, het altijd aan mij overlaat en ik het ook altijd maar heb gedaan en nu nog steeds. Maakt niet uit, financieel, een dokter bellen, een afspraak regelen, met de kinderen naar artsen, schoolgesprekken, kapper spelen
Hij vind dat ik die andere vrouw, maar moest accepteren, want hij had geen relatie met haar en ik doe dat dan ook nog. Hij vind dat hij best tot smorgens vroeg kon wegblijven en ik accepteerde het allemaal gewoon. Hij maakt afspraken, komt ze niet na en ik verzin excuses, dit vooral naar de kinderen. Hij vind dat hij te weinig vrijheid heeft en geef hem nog meer ruimte.
Hij zei vanavond nog, weet je wel hoe druk ik ben, als ik thuis kom van mijn werk moet ik eerst nog eten koken,de afwas doen de boel opruimen, ik heb alleen maar gelachen en gezegd, och man dat doe ik al jaren en weet je het went hoor. Ik weet ook wel dat ik nog veel verdriet zal hebben, dat dit het nog lang niet is, maar ik merk wel aan mezelf, dat ik hem aan het los laten ben. een goede ontwikkeling???? Ik hoop het, ik wil me gewoon niet meer zo rot voelen, niet meer kunnen eten en angstig zijn. Ik doe het niet meer.