Ik loop naar de voordeur, doe hem open en loop naar binnen. Ik ruik iets. Iets bekends. Het maakt me vrolijk. Ik hang mijn jas op en loop naar de kamer.

Ik sta in de deuropening en zie je zitten. "Ik had nog een sleutel. We moeten praten." zo klinkt het.

Na meer dan een half jaar zit je daar dan, op de bank met de kat op schoot. Alsof je nooit bent weggeweest.

"Ik heb me vergist. Ik had je nooit moeten verlaten. Ik besef nu pas wat ik kwijt ben. Ik wil jou lieverd, JOU, en niemand anders. Laten we het alsjeblieft nog een kans geven. Vergeef me mijn stommiteiten, ik wist niet waar ik mee bezig was. Ik weet dat het kan lukken als we het proberen. Geef me die kans. Ik zal je niet teleurstellen."

Ik ben geschokt. Dit had ik niet verwacht. Nooit. Ik kijk haar met een half open mond aan. Mijn hersenen werken ineens op topniveau. 'Graag lieverd' stamel ik.

Ze zet de kat op de grond, loopt naar me toe, pakt me stevig vast en barst in snikken uit. Ik kan me niet meer groothouden en vul haar aan in het gezang... "Ik hou van jou" zo klinkt het bijna simultaan.

Ik loop naar de voordeur, draai de sleutel om en loop naar de kamer. De kat kijkt me vragend aan. "Laat maar" mompel ik, en hang mijn jas op.