Phoe, zware dagen. Ik weet niet wat het is, maar voel me supergoed en tegelijkertijd vreselijk onbestemd. Verdrietig, bij vlagen gefrustreerd, maar wel weer levenslustig, anders dan hiervoor. Alles is weer op zijn pootjes terecht aan het komen, ik richt me weer op andere dingen.

Het lijkt alleen soms wel, alsof ik niet wat ik met dit weer wat rustigere leventje aanmoet. Heb de laatste maanden zo gestresst geleefd, door liefdesverdriet en werkveranderingen (lag ’s nachts uren wakker) en twijfel aan mezelf, dat ik bijna verbaasd ben om dagen achter elkaar weer goed te slapen, me "normaal" te voelen.

Dat hij afgelopen zaterdag door mijn straat fietste was voor mij een teken dat hij blijkbaar verder is gegaan. Hij keek wel rond en omhoog in de straat (herkenning? nieuwsgierigheid?) maar hij ging ook gewoon uit volgens mij met een vriend. Hij heeft niet gesmst of gebeld, of gemaild (wat ik dan toch stiekem hoop).

Hou mezelf maar voor dat het geen zin heeft om krampachtig vast te houden aan een gebeurtenis die rauw op mijn dak viel en me enorm confronteerde met mijzelf, me ook vreselijk kwetste. Alsof je een gebruiksvoorwerp bent. De bijzondere band die ik met hem voelde, voel ik nu niet meer (zat misschien in mijn hoofd?), alhoewel dat misschien ook zo weer terug zou kunnen komen. Voel me vaak boos en gebruikt. Baal er wel van, dat het langzaam bij me gaat (loslaten) maar blijkbaar heb ik dat gewoon nodig.