Nu, is het echt... uiteindelijk is hij echt gegaan. Ik weet dat het noodzakelijk was, maar hem loslaten doet zo'n pijn. Ik heb hem gekwetst door keer op keer voor zijn neus te staan flirten met andere mannen (flirten is vergaander dan sjansen!!). ik ben nooit vreemdgegaan maar iedere keer was hij daar wel bang voor. Veel tranen zijn er gevloeid, ontelbare keren de relatie verbroken. afgesproken dat ik niet meer zou flirten, weten en beseffen dat ik hem dan echt kwijt zou zijn. En geloof me als hij hetzelfde gedrag zou vertonen was hij ook de laan uit geweest. Een half jaar geleden stonden we weer op zo'n punt. Uren hebben we toen gepraat en ik deed toen de belofte dat het nooit meer zou gebeuren. Dat heb ik volgehouden tot... die zondag drie weken geleden. na een notabene leuke dag komen we in de kroeg een gezamenlijke goede bekend tegen en ja hoor.... ik sla weer aan het flirten met deze persoon terwijl ik weet dat deze persoon mij op dat moment meer dan leuk vind en erg ver gaat in zijn aanrakingen. En 's nachts stortte mijn wereld in, hij verbreekt definitief onze relatie!!! Er is geen weg terug zijn wantrouwen nam angstige beklemmende vormen aan en we weten dat hij mij nooit meer zal vertrouwen. Onze relatie was de afgelopen maanden al verslechterd door allerlei andere omstandigheden, ook ik was niet happy maar we begonnen elkaar net weer terug te vinden.

Meteen na onze breuk werd hij geopereerd en ben ik hem nog gaan helpen en bezoeken in het ziekenhuis.zelfs nog met mijn dochtertje een rolstoel gehaald.
Daarna hebben we elkaar iedere dag 4 keer gesproken en gemaild met honderdeneen verklaringen en waaroms.. Ik weet niet waarom ik dit gedrag vertoonde, vind het zelf snolerig..
Maar goed het gaat hier niet om de reden van onze breuk..
het gaat om hoe ik me nu voel...
klote..
Voel me waanzinnig schuldig en vraag me zelf af waarom... waarom onze relatie zo op een waagschaal zetten?
Ik weet niet wat ik ermee moet doen raak het schuldgevoel niet kwijt. Ik slaap niet, eet weinig, ben kribbig eigen mijn dochtertje en zoontje huil uit bij vriendinnen etc. etc.

Ik mis zijn aanwezigheid (we latten, maar waren erg veel samen), mijn bed is leeg en mijn maag draait honderdeneen keer om als ik me hem voorstel met een ander.

Hij zegt emotioneel al van mij los te zijn. Het verwart me dat hij wel belt en smst en nog steeds verklaringen zoekt. Iedere keer spreekt hij uit dat hij rust moet hebben en na een paar dagen belt of smst hij dan weer over praktische zaken of over de oorzaken van mijn gedrag.
Gisteren hebben we drie uur gebeld en gepraat. Hij zegt dat hij nu voldoende antwoorden heeft en dat het de laatste keer is geweest dat hij mij, voorlopig, gesproken heeft.

Ik weet dat hij dit weekend op stap gaat met een vrijgezelle vriend, mijn ex is een knappe vent die altijd leuk en makkelijk met vrouwen praat. Ik zie ze daar in mijn fantasie al staan en al die vrouwen die al op hem aasden heel blij in de rij staan voor een doses aandacht.
Zelf ga ik ook op stap maar vermijdt de stad waar hij naar toegaat. Ik vrees de dag dat ik hem tegenkom met een ander. Andersom zegt hij ook dat het hem pijn zal doen om mij te zien met een ander...

het is allemaal zo verwarrend. Ik weet dat het er niet meer inzit, ik wil en kan ook niet leven met een extreem wantrouwende man (hij checkt zelfs nu nog mijn opgeslagen mail!!).
het ene moment ben ik daar boos om, het andere moment denk ik laat maar ik heb toch niets te verbergen en misschien ziet hij dan wel dat hij spookbeelden heeft..en dat ik wel te vertrouwen ben.

Ik moet hem loslaten... maar weet niet hoe. Ik verstop mijn mobiel in de auto. Heb zijn nummer gewist zodat ik als ik wil bellen of smsen eerst zijn hele nummer moet intoetsen etc.
Ik maak mezelf boos door te denken aan al zijn onhebbelijkheden.
En maak mezelf verdrietig door mijn gigantische schuldgevoel en het verlangen naar zijn lijf hier naast me.

vannacht ligt mijn dochtertje naast me en voel ik me niet zo alleen. Maar zondag zijn de kids naar hun papa en begint voor mij weer zo'n lange donkere eenzame nacht....
Snik, Kiekje