In liefde loslaten doet ook pijn.

Geen gevoelens van wrok , boosheid maar verdriet, spijt en angst.
Angst om eigen benen te staan voor mij.bg

Ik ben iemand die heel goed kan voelen, en daarmee bedoel ik, ik voel als ik aan mijn lieve vriend denk.
Zijn angst zijn paniek zijn verdriet.

Ik voel me ook schuldig, ik heb het gevoel dat ik hem in de steek laat.
Toen ik in een heel diep dal zat was hij er wel voor mij.
En ik NU niet voor hem.
Hij zit nu in een psychiatrische instelling en ik weet ook dat hij daar
zelf voor verantwoordelijk is.
Hij kiest ervoor om zijn gevoelens niet te voelen en is daarom bipolair vanuit het reguliere circuit.

Het rare is dat ik hoop dat hij gaat zeggen als hij uit behandeling komt ik wil jou nooit meer zien jij bent zo over mijn grenzen gegaan. En vriendschap met jou dat wil ik niet. Dan zou ik blij voor hem zijn dat hij zijn grens aangeeft.
En ik zou me niet afgewezen voelen.

Want omdat hij geen grenzen aangaf, bleef ik komen iedere keer weer, dan bleef ik een paar maanden en verbrak de relatie.
Omdat ik niet goed ben met betrekking tot het voelen van mijn eigen grenzen. en wilde omdat hij zo goed voor me was blijven voor hem en dan crashte het iedere keer.

Ik kan op een heel diep nivo liefde voor hem voelen.
Ik heb me bij niemand zo thuis gevoeld als bij hem.
De intensiteit van het samenzijn,was heel mooi en vaak heel erg fijn.

En ook weten dat het trekken en duwen zoals wij dat hadden slopend is.

Voor allebei.

Mariah