Heej Allemaal,

Na lang twijfelen heb ik toch maar besloten me hier te registreren aangezien al jullie verhalen me echt veel steun geven. Ik lees inmiddels als drie maanden mee. Zo lang geleden ongeveer heb ik het uitgemaakt met mijn vriend, nouja ex nu dus inmiddels .
Uitgemaakt niet omdat ik niet meer van hem hield maar omdat het echt niet langer verder ging. De 2 jaar dat we samen waren was het echt geweldig, op de tijdstippen dat we niet aan het ruzien waren. Ruzie was ons niet vreemd, helaas. Nooit geweten dat ruzie zo enorm veel energie vergt, op het laatst was ik dan ook echt lichamelijk moe ervan.
We ruzieden over vanalles, er was op een gegeven moment geen houden meer aan. Zoveel aannames en conclusies zijn er getrokken zonder dat er een woord was gesproken. En dit alles kwam voort uit onzekerheid van mijn en ook van zijn kant. Mijn voormalige buddy was constant bang dat ik iemand anders zou ontmoeten, iemand leuker dan hem, iemand die geen chronische ziekte had. Mijn ex was ziek en zou ook nooit meer beter worden. Met zijn ziekte was prima te leven maar het beheerst wel je gedachtengoed en zijn zelfbeeld heeft een enorme optater gehad. Hij voelde zich in het begin alleen bij mij gelukkig en vond het dan ook niet leuk als ik geen tijd voor hem had of als ik uitging zonder hem. Hij werd dus ook erg jaloers. Ik kreeg het niet voorelkaar hem te overtuigen dat ik niet vreemd zou gaan, dat ik niet een ander lekker ding tegen het lijf was gelopen en dat ik zijn ziekte enorm *** voor hem vond maar dat ik hem er niet voor zou verlaten. Hij heeft zijn ziekte dan ook niet geaccepteerd en bij vlagen ging het goed met hem, andere keren zat hij enorm in de put en wilde hij niks, viel hij uit om redenen die achteraf pas bekend werden nadat we al enorme ruzie hadden gehad. Hij wilde mij er niet mee belasten en vertelde dan niet waar hij mee zat maar ik begreep dan soms niet goed waarom hij zo bozig/agressief deed en hier werd ik dan weer onzeker door. Gevolg hiervan was dat ik ging lopen drammen zodat uiteindelijk de aap uit de mouw kwam. Mijn stoere man vond zichzelf te min terwijl ik naar mijn gevoel er alles aan heb gedaan om hem te helpen, hem bij te staan waar ik kon. Professionele hulp heeft hij nooit in geloofd, hij kon het zelf wel. Het mocht niet baten..het ging er bij hem niet in.
Ik heb besloten het uit te maken omdat we die enorme ruzies hadden en zodat hij zijn leven zelf een beetje op de rit kan krijgen en niet meer van mij afhankelijk is voor zijn geluk. Ik heb dus een enorm rationele beslissing gemaakt en ik voel me alsof ik hem in een woestijn heb laten staan zonder oase. Ik voel me verschrikkelijk schuldig naar hem toe en ik mis hem waanzinnig. Maar toch heb ik het gevoel dat hij pas echt gelukkig wordt hij als zijn ziekte kan accepteren en zich niet hoeft druk te maken om een vriendin... want hij bleef maar nadenken als ik niet in de buurt was, hij kon zich nergens op concentreren. Maar dat neemt niet weg dat deze beslissing erg veel pijn doet en dat ik het liefst wil dat ik hem beter kan toveren. Helaas zit dat er niet in.
Ik mis hem, zijn bizarre verhalen, zijn hele aanwezigheid, nu met kerst al helemaal.

Nouja, ik hoop dat iedereen een beetje door de kerstdagen is gekomen, nu moeten we alleen Nieuwjaar nog tackelen!

x
Aubrey