Vreemd wat onze gevoelens ons kunnen laten doen...
Hem ten huwelijk vragen lijkt me niet zo'n snode plan... Maar dat weet jij ook wel, in je hoofd. Je hart is een ander verhaal. Ik heb ze allemaal gehad die gevoelens. Erger nog, ik heb het iemand anders ook aangedaan.
Je kunt niets doen, niet om hem terug te krijgen in ieder geval. En ik geloof ook goed dat ie nog van je houdt. Ik hield ook nog van mijn ex toen ik het uitmaakte, ook al geloofde hij het niet (en wie kan het hem kwalijk nemen).
Hoe lang hebben jullie iets met elkaar gehad eigenlijk?

Wat even belangrijk is: je kunt WEL zonder hem. Toen mijn grote liefde het uitmaakte werdt ik de volgende dag wakker (na huilend in slaap te zijn gevallen), en ik dacht: waarom? waarom wordt ik nog wakker? laat mij maar voor altijd slapen...
Dus ik ken het. Maaaaar.... ik bleef wakker, ik vechte me er huilend doorheen. En toen stond ie voor me, mijn nieuwe liefde. En ik heb mijn hart weer helemaal open gegooid. OK, het ging mis, maar ik zal bij de volgende weer precies hetzelfde doen.

Er komt een dag dat je hem recht in de ogen kunt kijken en denken: jij verdiende mij helemaal niet. Mijn liefde, mijn zorgen, mijn hart.
Er komt een dag dat je zelfs weer uitkijkt naar de gevoelens die zo specifiek zijn voor het begin van een relatie. Die vlinders en die eeuwige smile op je gezicht zijn in het begin toch anders dan daarna.

Maak kleine stapjes. Kruip lekker in je bed en zet een kop thee, zet een lekkere jankfilm op.
Morgen weer een stapje verder...
Het is ongeloofelijk hoeveel je hart pijn kan doen. Maar met dat hart heb je van hem kunnen houden.

You are capable of love, and that's worth more than anything!!

Sterkte!

Liefs, S