wat een dag... van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat moet ik aan hem denken.. om 5 uur 's ochtends wakker, na de tijd samen is dit mijn nieuwe biologische klok voor doordeweeks blijkbaar. Dom genoeg hem toch weer goedemorgen gewenst, kusjes terug gekregen. Onderweg een foto gemaakt van mooie bloemen en hem gestuurd. Ik kan het gewoon nog niet laten. Als een soort junk loop ik op whatsapp te kijken of hij online is. Hij heeft me ook weer toegevoegd op facebook en zei sorry voor wat hij de laatste dag tegen me had geroepen. Ook op whatsapp een sorry gekregen. Verder praten we niet echt ergens serieus over, dat geeft rust - in ieder geval geen ruzie meer - maar ook valse hoop waarschijnlijk.

Gisteren ben ik bij een vriendin geweest, die was superlief en zei misschien kunnen jullie samen met iemand gaan praten om er achter te komen wat er in jullie communicatie toch zo fout loopt. Is dat een heel debiel idee? Op momenten denk ik nee ik moet het echt loslaten nu het brengt me nergens. Maar die vreselijke gevoelens die me steeds weer terugroepen.