Bijna 2 jaar heb ik een relatie gehad met een jongen die zoals hij zelf zegt contactgestoord is. In het begin hadden we het super samen, maar na een paar maanden werd hij steeds stiller en stiller. Hij had een huisje gekocht en moest druk bezig met klussen, ik denk dat hij toen ook wel wat overspannen raakte, omdat hij het erg druk had met studie en werk. We zijn op vakantie geweest en ik kon toen moeilijk contact met hem krijgen. Ik heb wel wat afgehuild toen. Hij las wat boek en soms hadden we dan wel contact. De maanden erop werd dat contact niet veel beter. We hadden ook nog fijne momenten, tuurlijk. Maar nauwelijks meer sex en hij wou ook niet meer mee naar mijn ouders enzo. Hij had het veels te druk met zn studie en werk. Maar ik had het zelf ook druk met werk en studie. We hadden ook heel veel steun aan elkaar daardoor. We hielpen elkaar. De laatste maanden wou hij ook weekends liever thuis zijn en niet bij mij. Ik gaf hem alle tijd, want ik had alles voor hem over. Nu zon 2 maanden geleden zei ij midden in de nacht dat het niet meer goed voelde en dat hij weg wou. Hij is toen ook weggegaan. Ik heb toen ontzettend veel gehuild. De dag daarna wou hij wel weer verder en dit is zo nog 2 keer gebeurd. En de laatste keer zei hij dat hij het niet meer zou uitmaken en echt verder met mij wou. Maar diezelfde nacht belde ik nog, omdat ik een sms had gelezen. Hij had contact met een andere vrouw, zoentjes en van alles stond er in die smsjes. Walgelijk. Hij heeft het toen per telefoon uitgemaakt en sindsdien is het uit. Ik had toen ontzettend veel vragen, zoals of hij vreemd ging wel of niet en waarom hij dat verzweeg over die vrouw. Ik kreeg geen antwoorden. Alleen maar dat ik die smsjes niet mocht lezen wat zij stuurde en dat er verder niks aan de hand was. Wat heb ik mij toen rot gevoeld. Toch zocht ik steeds contact weer, ik snapte het allemaal gewoon niet!! Zoveel vragen en zo vaak hoorde ik van dat hij het niet wist. Nu zoekt hij na 2 maanden zelf weer contact. Ik ben hem weer eens tegengekomen en sindsdien zoekt hij weer contact. Hij zegt dat hij van me houdt maar ontzettend met zichzelf in de knoop zit. Overspannen en verward. Hij heeft rust nodig. Ik ben gisteravond nog bij hem geweest en het was weer erg fijn. We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Maar ik heb op het eind van de avond gezegd dat ik geen contact meer met hem wil. Over een paar maanden horen we vast wel weer eens wat van elkaar, maar nu eerst niet. Ik denk dat dit de enige manier is om verder te kunnen. Ik denk weleens dat het meeste allemaal van mijn kant kwam. En wat er is gebeurd zal dan denk ik altijd wel een rol spelen. Maar het doet zo ontzettend veel pijn, want het is niet allemaal negatief, ik heb ook ontzettend veel aan hem gehad en ik ben nog steeds verliefd op hem. Ik ben nu zelf 25 jaar en deze relatie heeft bijna 2 jaar geduurd. hiervoor heb ik een relatie van bijna 6 jaar gehad en daar ontzettend verdrietig om geweest. Ik hoop dat ik ooit gewoon eens gelukkiger kan worden. Want ik voel me gewoon ontzettend depressief nu. Ik eet slecht, slaap slecht en ga nu ook naar de psych. Maar heb niet het gevoel dat ik daar maar iets aan heb. Mn werk vind ik vreselijk en daarnaast heb ik wel ontzettend druk met een zware deeltijdstudie.
Ik denk dat dit het beste is, maar hij was mn alles en nu ben ik dat kwijt. Ik moet weer veel opbouwen en ik heb het idee dat ik daar de energie niet meer voor heb. En het idee dat ik hem kwijt ben...pffff dat doet pijn.